Sunday, June 24, 2012

ကၽြန္မေဆာ့ပါသည္ သုိ႔ေသာ္..

စေနေန႔ ေန႔လည္
ေန႔တစ္ဝက္ရံုးဆင္းေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔သြားေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးျဖစ္တယ္ (သူနဲ႔မေတြ႔လည္း စီးပါတယ္)။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ၿငီးစီစီနဲ႔ ပ်င္းရိေနတယ္။ ကလိကလိျဖစ္တာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။

ဘယ္လုိရုိက္သလဲဆုိေတာ့ကာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္ တုိင္းတစ္ပါးသားပံုစံ ဟန္ေဆာင္မိတယ္။ စပယ္ယာဆီမွာ စတင္သရုပ္ေဆာင္လုိက္တယ္။
“ဘယ္ဆင္းမလဲ”
“ႏြယ္သာကီး ႏြယ္သာကီး.. how much? 100 Kyats? ”
စပယ္ယာ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ကၽြန္မကထပ္ေမးလုိက္တယ္
“100 Kyats? ”
စပယ္ယာက ခုမွသိသြားၿပီး လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပတယ္။
“oh 200 Kyats.. ok”
ပုိက္ဆံ ၂၀၀ ေပးလုိက္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ေနလုိက္တယ္။ စပယ္ယာနဲ႔တကြ အနီးအနားကလူေတြ ၿပံဳးသြားတယ္။ ယံုသြားၾကတယ္။ ၿပံဳးတာကေတာ့ ဘတ္စ္ကားလာတုိးစီးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေကာင္မေလးကုိ သေဘာက်လို႔ပဲလား ဘာလား။ (ခုမွျပန္ရီခ်င္တယ္ အဲ့တုန္းကေတာ့ မင္ေသေသနဲ႔ပဲ)

ကၽြန္မပုိက္ဆံေပးၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ကားက အရမ္းႀကီးက်ပ္မေနပါဘူး။ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့လူ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚတယ္။
“come come.. a place, a place”
“ Thank you”
ကၽြန္မေနရာရသြားတယ္။ ဘတ္စ္ကားက ကုကၠိဳင္းမွတ္တုိင္ကုိေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒိမွတ္တုိင္မွာ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္တက္လာပါတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ေယာဂီဝတ္စံုနဲ႔။ ကံဆုိးစြာနဲ႔ပဲ အ့ဲဒိအဖြားႀကီးအတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။

ကၽြန္မကားေပၚကုိ တစ္ခ်က္ၿခံဳငံုၾကည့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ကၽြန္မကုိေနရာျပတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး။ သန္သန္မာမာႀကီးပါပဲ။ ညာဖက္ေဘးမွာက ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြ အဖဲြ႕ရွိတယ္။ စကားေတြကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ေျပာၾက ရီလုိက္ၾကလုပ္ေနတဲ့အဖဲြ႕ေပါ့။

ကုကၠိဳင္းမွတ္တုိင္မွာ တက္လာတဲ့အဖြားႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔နားမွာ ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒိအဖြားႀကီးကုိ ဘယ္သူမ်ားေနရာေပးမလဲလုိ႔ ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ အသက္ႀကီးတ့ဲလူ၊ ကေလးနဲ႔လူ၊ အထုပ္အပုိးေတြပါတဲ့လူေတြ ကားေပၚတက္လာရင္ ကားေပၚကလူတခ်ဳိ႕က ေနရာေပးတတ္တာ၊ အထုပ္ကုိင္ေပးတတ္တာတုိ႔ အဲဒိဓေလ့ေလးတစ္ခုရွိတယ္မလား။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုထပ္ေျပာခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာလူေတြပဲ သိတတ္ေတာ့တယ္လို႔ ကၽြန္မေျပာရင္ အားလံုးယံုၾကမလား။

အဲဒိအဖြားႀကီးကုိ ကၽြန္မၾကည့္ေနတယ္။ ကားက Sedona Hotel ကုိ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာပါၿပီ။ အဖြားႀကီးေနရာမရေသးဘူး။ ဘယ္သူမွမေတြ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေတာင္ေဆာင္ေနလုိက္ေသးတယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ (ကုိယ့္ကုိကုိယ္ဟန္ေဆာင္တာေတာင္ ေမ့သြားေတာ့မလုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ မေမ့ဘူး :P)

အဖြားႀကီးကုိ လက္တုိ႔ေခၚလုိက္ၿပီး “come here and sit, come ”ဆုိၿပီး ေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အဖြားႀကီးက thank you ေတြဘာေတြလည္း ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ အမူအရာနဲ႔ပဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲၿပံဳးျပတယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမဟုတ္ပဲ တစ္ႏုိင္ငံျခားေကာင္မေလးက သူ႔ကုိေနရာဖယ္ေပးတာ သူသိသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိအားလံုးဝုိင္းၾကည့္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိတယ္။ ရုတ္တရက္ႀကီး ကားကတိတ္သြားတာကိုး။ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြအုပ္စုလည္း စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကၽြန္မက ေနရာဖယ္ေပးလုိက္တာကုိ သူတုိ႔ရွက္သြားပံုပဲ။ လူမ်ဳိးျခားကဖယ္ေပးမွ ထုိင္ရတဲ့အဖြားႀကီးကုိ အခုမွေတြ႔သလုိလုိ လုပ္ေနၾကတယ္။

ကၽြန္မ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ့သေဘာပဲ။ အခုေတာ့ အပ်င္းေျပ ေဒါသထြက္ျဖစ္သြားရတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေနနဲ႔သာ အဲဒိအဖြားႀကီးကို ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရင္ သူတုိ႔ဘယ္သူမွ သတိထားမိမွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုက ကၽြန္မဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လုပ္ထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ရွက္သြားၾကတာ။ သူ႔ေဘးမွာထုိင္ေနတုန္းကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ တစ္ခုခုပဲေျပာေတာ့မလုိ၊ မိတ္ပဲဆက္ေတာ့မလိုေတြလုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ ေနရာေပးတ့ဲအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ကၽြန္မဖက္ကုိ လွည့္ေတာင္မလာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြလည္း မရီႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဘာလဲ မလံုမလဲျဖစ္ၾကတဲ့သေဘာလား။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သနားညွာတာ ရိုင္းပင္းတတ္ၾကတယ္တဲ့။

ကၽြန္မကဘာေျပာရမလဲေတာင္မသိဘူး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ပဲ ဆက္လက္သရုပ္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ႏြယ္သာကီေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္မေနရာမရေတာ့ပါဘူး။

ႏြယ္သာကီေရာက္ေတာ့ သူကလမ္းထိပ္ကို လာႀကိဳပါတယ္။ ေန႔လည္စာအျပင္မွာစားေတာ့ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္ သူ႔ကုိေျပာျပမိတယ္။
“မင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေဆာ့” တဲ့။

ရီရမလား ငိုရမလားမသိဘူး။

Friday, June 22, 2012

22.6.2012

ဒီေန႔ (22.6.2012) ရက္ေန႔

မိုးလင္းကတည္းက စိတ္ၾကည္လင္ပါတယ္.. ေရမုိးခ်ဳိး ေခါင္းေလွ်ာ္ အလုပ္သြားဖုိ႔ အိပ္ရာကေန အတင္းကုန္းရုန္းထရတာေလးတစ္ခုပါပဲ.. ဟဲဟဲ..  စိတ္ကုိမၾကည္ၾကည္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္.. ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မခ်စ္သူရဲ႕ (၂) ႏွစ္ျပည့္တဲ့ရက္ေလးမုိ႔လို႔ပါပဲ..

ဘာမွေတာ့မထူးျခားပါဘူး... ကၽြန္မတုိ႔ ဒီေန႔ေတြ႔မယ္.. ခရီးတိုေလးသြားဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ ပုိက္ဆံမက်န္ေတာ့လုိ႔ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ဆုိးပါတယ္.. တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္လုပ္ရဦးမယ္

ဒီေန႔ေသာၾကာေန႔ဆုိေတာ့ ကၽြန္မရံုးတက္ရတယ္.. ညေနပုိင္းမွေတ႔ြရမယ့္ သူ႔ကို ကၽြန္မသိပ္လြမ္းတာပဲ ေတ႔ြဖုိ႔မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ မနက္ေစာေစာေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္.. သူလည္း တူတူပါပဲလို႔ေျပာအၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ တူတူရီေမာခဲ့ၾကတယ္..

စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေလး သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မေပ်ာ္ရႊင္ေနပါလိမ့္မယ္

Wednesday, June 20, 2012

ရွစ္ဇမၺဴ ဤေျမမွ ကၽြန္မခ်စ္သူ :)

~ ခ်စ္သူ ခ်စ္သူ အျပစ္မယူ ~

အဲဒါသီခ်င္းလား ဘာလား.. တကယ္ေတာ့ ဘာမွန္းကိုမသိပါဘူး.. ပါးစပ္ထဲ ရြတ္ရြတ္မိေနတယ္..

ရြတ္မိတဲ့အခါ ကၽြန္မခ်စ္သူအေၾကာင္းကိုလည္း ေတြးရင္း မ်က္ႏွာေလးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့..

သူကဘယ္လုိပဲ ရစ္တယ္ေျပာေျပာ ဘာေတြပဲျဖစ္ေနတယ္ေျပာေျပာ ကၽြန္မသူ႔ကို သိပ္သိပ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္.. သူလည္း ဒီလုိပဲ ကၽြန္မကုိ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္.. အေထြအထူးလုပ္ယူေနစရာမလုိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈေလးတစ္ခုေပါ့

ေပ်ာ္ရတယ္.. သူ႔ေၾကာင့္ေတြ ခဏခဏ ေသမတတ္ငုိဖူးေပမယ့္ ကၽြန္မသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္.. အားကိုးစရာရင္ခြင္တစ္ခုျဖစ္တာမုိ႔ ကၽြန္မမွာ သူမရွိရင္ မေနတတ္သေလာက္ပဲ.. အဲဒိအက်င့္ဆုိးကို ကၽြန္မျပင္ရဦးမယ္

ရန္ျဖစ္တဲ့အခါ ကၽြန္မက သူ႔ကုိဘယ္ေတာ့မွ အေလ်ာ့မေပးဘူးလုိ႔ အၿမဲေျပာတယ္.. မွန္ေတာ့မွန္ပါတယ္.. သူလည္း တျခားေနရာမွာ အႏုိင္ယူတာရွိတတ္တာပဲေလ.. ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ရန္ျဖစ္ ငုိယုိ ေမာသြားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါရဲ႕.. ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မရြတ္ေနသလုိ ~ခ်စ္သူ ခ်စ္သူ အျပစ္မယူ~ေပါ့ရွင္....

ဒီေန႔ ကၽြန္မရဲ႕ဘေလာ့မွာ label အသစ္ထပ္တိုးတယ္.. အဲဒါ သူ႔အတြက္ေပါ့....

ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လက္ခုပ္တီး ဖဲႀကိဳးျဖတ္ၿပီး ဖြင့္ပြဲလုပ္လုိက္တယ္.. အဟက္ အဟက္


က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တစ္ပါး

ဘဝမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ရတာက ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္.. ကၽြန္မ ဒီႏွစ္ေတြထဲ သိပ္ခ်ဴခ်ာပါတယ္.. ဗိုက္ေအာင့္မယ္၊ ေခါင္းကိုက္မယ္၊ ဖ်ားမယ္၊ ကုိယ္လက္ကုိက္ခဲမယ္၊ food poison ေၾကာင့္အန္မယ္ အုိ အစံုအစံုပါပဲ.. ေဘးနားမွာ အၿမဲရွိေနတဲ့လူေတြဆုိ ကၽြန္မကုိ လက္ဖ်ားေတာင္ခါတယ္.. တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုျဖစ္ေနလုိ႔ပါ..

ကၽြန္မေျပာင္းလဲသြားတယ္လုိ႔ ကၽြန္မခ်စ္သူကေျပာလာပါတယ္.. သူနဲ႔ခ်စ္သူမျဖစ္ခင္ သူငယ္ခ်င္းဘဝ စခင္ခဲ့ၾကတုန္းက သိပ္ၿပီးတက္တက္ၾကြၾကြရွိတဲ့ကၽြန္မ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ.. သူကေမးလာပါတယ္.. ဘာမွမဟုတ္တဲ့ေမးခြန္းေလးပါပဲ.. စိတ္ထဲကေနေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပေတာင္းပန္ေနမိတယ္..

ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ စိတ္ကမၾကည္လင္ေတာ့ဘူး.. ဒါနဲ႔ပဲ သံသရာေတြလည္ၿပီး အရာရာ ကၽြန္မအတြက္ မၾကည္လင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး.. ျပႆနာေသးေသးနဲ႔ေတြ႕လည္း အႀကီးေတြခ်ဲ႕မိ.. ဘာမွလည္း သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး..

ကၽြန္မဆုိးပါတယ္..

အနည္းဆံုး သူ႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္မဆုိးသြမ္းေနတယ္..

က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ကၽြန္မေနမွျဖစ္မယ္..

ေနထုိင္ေကာင္းပါရေစ။