Friday, October 9, 2009

က်ဳိးေၾကအိပ္မက္မ်ား၏လမ္းက်ယ္

ဂစ္တာတစ္လက္ကုိ ေက်ာမွာလြယ္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ထုိလမ္းေလးထဲတြင္ အၿမဲေတြ႔ရတတ္ပါသည္ .. လမ္းေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ပ်ဥ္းမပင္မ်ား အစီအရီေပါက္ေနသည္ .. တခါတရံ သူျပန္လာေသာ ညဖက္အခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိသျဖင့္ လမ္းေလးသည္ လူရွင္းေနေလ့ရွိသည္ .. သူကေတာ့ လူရွင္းသည္ မရွင္းသည္ကုိပင္ သတိမူမိပံုမေပၚ .. ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္းသာ အဆက္မျပတ္ေလွ်ာက္ေနသည္ ..

တကုိယ္ေရတည္းေလွ်ာက္လာေသာ သူ႔ပံုစံသည္ အထီးက်န္ဆန္လွသလုိ တဆက္တည္းမွာပင္ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလွပါသည္ .. လေရာင္က သူ႔ေပၚတြင္ သူ႔ေက်ာေပၚက ဂစ္တာေလးေပၚတြင္ ျဖာက်လ်က္ .. သူ႔ေဘးနားတြင္ သူ၏ပါးလွပ္ေသာ အရိပ္ကသာ အေဖာ္သဟဲတစ္ေယာက္သဖြယ္ ကပ္ၿငိပါလာသည္ .. ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာညတြင္ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံက တစ္ခုတည္းေသာဆူညံသံျဖစ္သည္ .. သူလမ္းေလွ်ာက္ လာသည္ကုိ ၾကည့္မိလွ်င္ ထုိအရာႏွစ္ခုကိုသာ သတိထားမိေပလိမ့္မည္ .. သူ႔အရိပ္ႏွင့္ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံ ..

သူ႔ပံုစံသည္ ေလာကႀကီးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္စရာကလဲြလို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရွိသလုိပင္ .. ပူပင္ျခင္းမရွိသလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္း မရွိပါ .. ေျခတစ္လွမ္းႏွင့္ ေနာက္တစ္လွမ္းၾကားတြင္ စဥ္းစားေတြေဝမႈမပါ .. တြန္႔ဆုတ္မႈမပါ .. ထုိ႔အတူ တက္ၾကြမႈမပါ ႏုိးၾကားမႈမပါ .. ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ဗလာသက္သက္ .. ပန္းတိုင္မသိသလုိ ခရီးဆံုးတြင္ ေစာင့္ႀကိဳေနမည့္သူလည္းရွိပံုမေပၚပါ .. သုိ႔ေသာ္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႕ႏုိး ရွာေဖြေနသလုိ ..

သူသည္ အိပ္မက္ေကာ မက္တတ္ပါသလား .. တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ခရမ္းေရာင္ပ်ဥ္းမပန္းမ်ား ေၾကြက် ေနေသာ .. ျဖာက်ေနေသာ လေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုေနေသာ လမ္းမက်ယ္ေလးသည္ အိပ္မက္မက္ ခ်င္စရာေကာင္းလွပါသည္ .. ထုိကဲ့သို႔ လွပေသာလမ္းေလးကိုပင္ သတိမျပဳေလာက္ေအာင္ သူ႔အေတြးမ်ားက တစ္ခုခုေပၚတြင္ စူးစိုိက္ေနပံုရပါသည္ ..

သို႔မဟုတ္ သူအိပ္မက္မက္ေနျခင္းျဖစ္မည္ .. လမ္းေလးကိုမက္ေနျခင္း မဟုတ္သည့္တုိင္ တစ္ခုခုကို အိပ္မက္မက္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ .. လမ္းေလးထက္လွပသည့္အရာ .. လေရာင္ထက္ပိုလင္းေသာအရာ .. သူ႔ဂစ္တာေလးထက္ သံစဥ္ပိုခ်ဳိျမၿပီး .. သူ႔ႏွလံုးကုိ ဒိထက္ပိုခုန္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ အရာတစ္ခုခု အေၾကာင္းကို သူအိပ္မက္မက္ေနလိမ့္မည္ .. ခ်ဳိၿမိန္ေသာအိပ္မက္မက္ေနသူႏွင့္တူသလို အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုကို အၿမဲေတြးေနသူႏွင့္လည္း တူေနေသးသည္ ..

တစ္ည .. မုိးရြာၿပီးစမို႔ ပ်ဥ္းမပင္မ်ားစိုစြတ္ကာ လမ္းမသည္လည္း မိုးနံ႔တသင္းသင္းပ်ံ႕လ်က္ရွိသည္ .. သူျပန္လာသည္ .. ခရမ္းေရာင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္က ေလႏွင့္အတူလြင့္ကာ သူ႔ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္လာသည္ .. ရုတ္တရက္ အရွိန္သတ္လုိက္သျဖင့္ သူ တံု႔ ကနဲရပ္သြားသည္ .. သူ႔ေရွ႕က ခရမ္းေရာင္ပန္းေလးကို ၾကည့္ ေနသည္ .. အရင္က မျမင္ဖူးေသာအရာတစ္ခုကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတုိင္း ပန္းေလးကိုေငးၾကည့္ေနသည္ .. သူသည္ အိပ္မက္မွ ႏုိးလာသည္ႏွင့္တူေနေတာ့သည္ .. ပန္းေလးကို ယူလုိက္ၿပီး သူဆက္ထြက္သြားပါသည္ .. ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ တဲြေလာင္းခ်ထားၿပီး လႊဲရမ္းျခင္းမရွိသည့္ သူ႔လက္ထဲသို႔ ပန္းပြင့္ေလးပါသြားသည္ .. သူ႔အိပ္မက္ကုိ ပုိျပည့္စံုေအာင္ သို႔မဟုတ္ အိပ္မက္မွ ႏုိးထေအာင္ ပန္းေလးက လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္ ..

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထုိေန႔မွစ၍ သူ႔ကို လမ္းေလးထဲတြင္ ဘယ္ေတာ့မွမေတြ႔ရတတ္ေတာ့ေပ .. ၿမိဳ႕ေတာ္ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ လေရာင္လင္းသည့္ လမ္းေလးထဲသို႔ ဂစ္တာတစ္လက္ေက်ာမွာလြယ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာတတ္သည့္ သူသည္ လုိခ်င္တာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပံုရသည္ ..

သူသည္ အိပ္မက္မက္တတ္သူ ဟုတ္ပါသလား ..
အိပ္မက္လွလွမက္တတ္သူလား .. အိပ္မက္ဆုိးမ်ားျဖင့္ ႏုိးထေနတတ္သူလား ..
ပန္းပြင့္ေလးေၾကာင့္ သူအိပ္မက္မက္မလား .. ထုိပန္းေလးေၾကာင့္ အိပ္မက္ကလန္႔ႏုိးမလား ..

သုိ႔မဟုတ္ ပန္းပြင့္ေလးက သူ၏ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအိပ္မက္မ်ားလား ..







Monday, October 5, 2009

အရာရာ

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူလက္ထပ္ေတာ့မယ္ေျပာတယ္ .. သူ႔မွာ ေစ့စပ္ထားတဲ့လူရွိတယ္ အဲ့ဒိလူနဲ႔ပဲ လက္ထပ္မယ္ဆုိတာသိရက္နဲ႔ “အိဖူးေရ .. ငါလက္ထပ္ေတာ့မယ္”လုိ႔ သူေျပာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ ေလးကုိ အံ့ၾသသြားခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မတုိ႔အသက္က ၁၈ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာပါ .. ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္ရတာ ေကာင္းေပမဲ့ ၁၈ ႏွစ္မွာေတာ့ လက္မထပ္ခ်င္မိပါဘူး .. စေတးလုိက္ရမဲ့ လြတ္လပ္တဲ့လူငယ္ဘဝေလးကို ႏွေျမာမိတယ္ေလ .. အခုမွ ဘဝမွာ အလန္းဆန္းဆံုးေန႔ရက္ေတြ ရခါစရွိေသး .. ခ်က္ခ်င္းပဲအၿပီးသတ္ရေတာ့ မွာလားေနာ္ .. ကၽြန္မက အဲ့လုိမ်ဳိးေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ျငင္းတယ္ေလ .. နင္တကယ္ခ်စ္တဲ့လူရွိလာတဲ့ အခါ နားလည္လာမယ္တဲ့ .. အဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ သူ႔ကုိ (ကၽြန္မခ်စ္သူကုိ) ပုိင္ဆုိင္ရဖို႔အတြက္ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ႏုိင္သြားလိမ့္မယ္တဲ့ .. ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေခါင္းပဲ ခါျပလုိက္မိတယ္ .. “အရာရာကို စြန္႔လႊတ္သြားႏုိင္မယ္”တဲ့ .. တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ ..

“အရာရာ” .. အရာရာဆုိတာဘာေတြလဲ .. ေငြေၾကးလား ေပ်ာ္ရႊင္မႈလား လြတ္လပ္မႈလား အသုိင္းအဝုိင္းလား .. ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာလား စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာလား .. အားလံုးပဲလား .. အရာရာဆုိတဲ့ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕အမူအက်င့္ ေတြ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြေရာပါလား .. စြန္႔လႊတ္ႏုိင္သြားလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ထဲမွာ အမူအက်င့္ေတြကုိ ပံုစံေျပာင္း တာေရာပါလား .. လူသစ္စိတ္သစ္ျဖစ္သြားတာမ်ဳိးကုိေခၚလား .. ဘယ္လုိဟာမ်ဳိးကိုေခၚတာပါလိမ့္ ..

လူတစ္ေယာက္ကို ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တာ ပုိင္ဆုိင္ရဖုိ႔အတြက္နဲ႔ အရာရာကိုစြန္႔လႊတ္ႏုိင္မွာလား .. ေနထုိင္ေနတဲ့ ကုိယ့္ဘဝပံုစံကုိ ေျပာင္းလုိက္ရမွာလား .. ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတကယ္စြန္႔လႊတ္ႏုိင္တာ မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္တာ အပထား .. အဲလုိေျပာသြားတာကုိပဲ ပုိမခံႏုိင္ျဖစ္ေနသလုိပဲ (ဘာမွလည္းဆုိင္ဘူးေနာ္) .. ကၽြန္မက နည္းနည္း ေတာ့အေတြးေခါင္တယ္ .. အခုကိစၥကုိ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ေတြးေနတာကုိပဲၾကည့္ .. သူငယ္ခ်င္းကျဖင့္ သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူအဆင္ေျပလို႔ ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔ .. ကၽြန္မမွာေတာ့ ေတြးလုိက္ မေက်နပ္လုိက္ .. လက္ထပ္သြား တဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ႏွေျမာလုိက္နဲ႔ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္ရွာေနမိတာ .. ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကုိယ္စိတ္တုိလာတယ္ ..

ေနာက္ထပ္စိတ္ကုိဆြေပးတဲ့ သတင္းတစ္ခုကလည္း အဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီကပဲၾကားတာပဲ .. ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းထဲက ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္က (အထက္တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ရွိခဲ့တယ္) ကေလးေမြးၿပီးသြားၿပီတဲ့ .. ဘုရားေရ .. ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မၾကက္သီးေတာင္ထသြားတယ္ .. ေနာက္ေတာ့ေတြးမိလာတာက “ေကာသလအိပ္မက္ ၁၆ ခ်က္” ထဲကအတုိင္းပါပဲလားလို႔ ..

အျပင္မွာျမင္ရင္ေတာ့ အဲ့လင္မယားကုိ ဘယ္သူက ကေလးရွိတယ္လို႔ ထင္မွာလဲေနာ္ .. တဆက္တည္းပဲ ကေလးေမြးလုိက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိေတာ့ ခ်ီးက်ဴးတယ္ .. ေမြးရဲတဲ့သတၱိရွိလုိ႔ပါ .. ဘယ္လုိပဲေျပာေျပာ သူလည္း အိမ္နဲ႔ေတာ့ အတုိက္အခံေတြႀကံဳရမွာပဲ .. ဖ်က္မခ်လုိက္ပဲ ေမြးပစ္လုိက္တဲ့သတိၱကေတာ့ တကယ့္ အေမစိတ္ဓါတ္ပဲထင္ပါတယ္ေနာ္ .. အျပင္မွာေတြ႔ေတာ့လည္း အရင္ကလုိမဟုတ္ပဲ တည္ၿငိမ္သြားလုိက္တာ .. အရင္ကဆုိေက်ာင္းမွာ ဆပ္စလူးစိန္ အာၿပဲမေလးကုိး .. သူလည္း သူ႔ရည္းစား အဲေလ သူ႔ခင္ပြန္းကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံုရတယ္ .. သူဆုိရင္ေကာ အရာရာကိုစြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပဲလား .. မိဘေတြရဲ႕အျငဴစူခံၿပီးမွ ေမြးလာတဲ့သူ႔သမီးေလးက သူ႔ဘဝပါတဲ့ ..

အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္သားပဲ .. အရာရာကုိရင္ဆုိင္ႏုိင္ အရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ တန္ခိုးႀကီးတယ္ထင္ပါ့ .. ေတြးရင္ေတာ့ ရူးေတာင္ရူးသြားမလားပဲ .. ပထမသူငယ္ခ်င္းနဲ႔တုန္းက လက္မခံခ်င္တဲ့ကိစၥက ဒုတိယသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔မွပဲ ပုိၿပီးတအံ့တၾသႀကီးျဖစ္လို႔ .. ေပ်ာ္ရႊင္ရလုိက္ စိတ္ညစ္ရလုိက္နဲ႔ ပူလုိက္ေအးလုိက္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်စ္ဆုိတာႀကီးက လူေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဘာလို႔ျဖစ္ျဖစ္လာလဲမသိဘူးေနာ္ .. လာလုိက္ေသးတယ္ “အရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္သြားႏုိင္တယ္” တဲ့ .. ဟုတ္လုိ႔လား မေက်နပ္ပါဘူး ..

ခုေနေတာ့ မေက်နပ္ဘူးပဲ ေအာ္ေနတဲ့ကၽြန္မလည္း ဘယ္အခ်ိန္ အဲ့စကားကုိ ၿပံဳးၿပံဳးေလးလက္ခံမိမလဲမသိ ....။

Friday, October 2, 2009

ငယ့္အတြက္ျဖစ္တည္မႈ

ငယ္သည္ လူေတြအတြက္ တစ္ခုခုေပးစြမ္းႏုိင္သူ အၿမဲျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္ .. အနည္းဆံုးေတာ့ ငယ့္ကို ခ်စ္ခင္သူေတြႏွင့္ ငယ္ကခ်စ္ခင္သူေတြအတြက္ အၿမဲရပ္တည္ေပးခ်င္ပါသည္ .. စိတ္ပုိင္းဆို္င္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေတြအတြက္ (သူတုိ႔ရဲ႕လုိအပ္မႈေတြအတြက္) ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ သည္ .. ၿပီးေတာ့ ငယ္က အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သိပ္တြယ္တာတတ္သည္ .. သူတို႔ေတြႏႈတ္ခမ္းမွ အမွတ္တမဲ့ထြက္လာေသာ စကားေလးေတြကို ငယ္ဂရုတစုိက္နားေထာင္ျဖစ္သည္ ..

မ်က္ႏွာအဆီျပန္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ အဆီစုပ္ Tissue တစ္ထုပ္ .. ဆံပင္ေကာက္ထားေသာ ဆံသားမာ၍ၿဖီးသင္ရခက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ (ဆံပင္အေကာက္သီးသန္႔) ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္တစ္ဘူး .. တီရွပ္အမည္း ဒီဇုိ္င္းစံုဝတ္တတ္ေသာ ေဘာ္ဒါအတြက္လည္း ဒီဇုိင္းမိုက္မိုက္ တီရွပ္အမည္းေလးေတြ (လက္ထဲပိုက္ဆံရွိခ်ိန္ႏွင့္ ေစ်းလည္းသင့္ေတာ္လွ်င္) .. ခဏခဏစိတ္ညစ္ရတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း အတြက္လည္း ငယ္ကရင္ဖြင့္ေဖာ္အျဖစ္ အၿမဲအသင့္ရွိသလုိ ကေလးဆန္၊ တဇြတ္ထုိးလုပ္တတ္ေသာ ညီအတြက္လည္း (ေယာက်္ားေလးႏွင့္မိန္းကေလးဆုိေပမယ့္ ညီအစ္ကုိဟု သူက သတ္မွတ္သည္) သူ႕စိတ္ကုိထိန္းေက်ာင္းေပးဖုိ႔ ငယ္သည္တက္ၾကြေနမိသည္ ... ငယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာရမည့္ လူမ်ားအတြက္ဆုိလွ်င္လည္း သူတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တခါတရံစြမ္းေဆာင္ေပးေလ့ရွိပါသည္ ..

ထုိ႔ျပင္ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ျဖစ္လာသမွ် စိတ္ညစ္စရာေတြ ျပႆနာေတြေတြကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ဒုိင္ခံနားေထာင္ အႀကံေပးလုပ္တတ္သည္မွာလည္း ငယ္တစ္ေယာက္တည္းရွိပါသည္ .. ထိုအခါမ်ားတြင္ သူတုိ႔လိုခံစားကာ အတူစိတ္ညစ္လုိက္ .. အႀကံေပး ကူညီလို႔ရလွ်င္ အားႀကိဳးမာန္တက္ေျပာျပလုိက္ .. ၿပီးဆံုးသြားလွ်င္ သူတို႔နဲ႔အတူေပ်ာ္ရႊင္လုိက္ႏွင့္မို႔ ဟုိးအရင္ခင္မင္စအခ်ိန္ေတြက ငယ့္ကုိသူတို႔ေတြ နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္ .. ယခုေတာ့ သူတို႔ေတြ ငယ့္ကုိမရွိမျဖစ္လုိအပ္သလို ခ်စ္ခင္ၾကတာကိုျမင္ေတာ့ အေျခာက္တုိက္ဘဝင္ေတြျမင့္ေနရေသးသည္ .. ထုိသုိ႔ခံစားရသည္ကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသည္ .. ငယ့္ကုိ ထုိသုိ႔ခ်စ္ခင္ၾကသည္ကိုလည္း ဂုဏ္ယူမိသည္ .. အနည္းဆံုးေတာ့ ငယ္က သူတုိ႔အတြက္ အဓိကမက်သည့္တိုင္ အေရးေတာ့ပါပါသည္ .. ငယ္သည္ ဘာလုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္အတြက္ ရပ္တည္ရုံသာမက သူမ်ားအတြက္ပါ ရပ္တည္ေနလဲမသိပါ .. ထုိကဲ့သုိ႔ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ငယ္ေပ်ာ္ရႊင္သည္ .. ဒါ့ေၾကာင့္ ယေန႔ထိေတာ့ ထုိပံုစံျဖင့္သာ ေနထုိ္င္လာပါသည္ .. ၾကာလာေတာ့ သူတို႔ေတြအတြက္ မလုပ္ေပးႏုိင္တာ ဘာမွမရွိဟု ထင္လာသည္ .. ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသင္းသူေတြအတြက္ ငယ္က တစ္ခုခုလုပ္ေပးခဲ့သည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္ .. ထုိသူေတြအတြက္ေတာ့ ငယ္သည္ တကယ့္ကို အေပးသမားသက္သက္ပင္ .....

သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္ ........

သူ႔အတြက္ ငယ္ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိ္င္ခဲ့ပါ .. ဘာမွမလုပ္ေပးႏုိင္ရံုမက ဘာမွလည္းမေျပာေပးႏုိင္ .. ငယ့္အေနျဖင့္ မျဖည့္ဆည္း မေပးစြမ္းႏုိင္သူက သူျဖစ္ေနသည့္အတြက္လည္း ဝမ္းနည္းလုိ႔မဆံုး .. ငယ့္အတြက္ အေရးပါေသာလူတစ္ေယာက္သည္ ငယ္ႏွင့္အေဝးဆံုးမွာရွိသည္ .. အေဝးဆံုးကလူအတြက္ ရုပ္ဝတၳဳမ်ား ျဖင့္မဟုတ္ေတာင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားတစ္ခုအျဖစ္ ငယ္ရပ္တည္ခ်င္ပါသည္ .. ငယ္ကသာ သူ႔ကုိစိတ္ဓါတ္ အင္အား မေပးစြမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ငယ့္အတြက္ေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္သည္ .. ငယ္စိတ္အားငယ္ ေနခ်ိန္မ်ား စိတ္ရႈပ္ရေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူေျပာေသာစကားမ်ားက တစ္ခြန္းကုိတစ္ခြန္းဆိုသလို ထိေရာက္ လွသည္ .. တကယ္လည္း သူ႔စကားေတြနားေထာင္ရင္း အားတင္းခဲ့ပါသည္ .. သူက ငယ့္ကို “ေျပာစကား နားေထာင္တဲ့ကေလးမ” ဟုခ်ီးက်ဴးလွ်င္ ငယ္အူျမဴးေနရသည္ .. တစ္ခါတြင္ေတာ့ ငယ့္ကုိ ေလာဘႀကီးသည္ဟု သူကစြပ္စြဲဖူးပါသည္ .. လူေတြကို ဂရုစိုက္လြန္းေသာ ငယ့္အား “လူေတြကို ဂရုမစုိက္နဲ႔” .. “ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ရပ္ၾကည့္စမ္းပါဦး” စသည္ျဖင့္ေျပာခဲ့သည္ ..

ငယ့္အတြက္ပဲေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးေနတာပဲ .. ငယ္ကတစ္လွည့္ အားေပးစကားေလးေျပာပါရေစဦးဟု ငယ္ ေျပာေသာအခါ “ကုိယ့္အတြက္ အဲဒါေတြမလုိဘူးေလ ငယ္ရဲ႕” ဟူ၍သာၾကားရသည္ .. ထုိအေၾကာင္းျဖင့္ သူ႔ကို ငယ္ရန္စြာမိသည္ .. စကားေတြကို ေရာေကာေသာေကာလုပ္ကာ သူကေရွာခ်ေလ့ရွိပါသည္ .. ေနာက္ဆံုး ငယ္ကေလသံကုိေလွ်ာ့ၿပီး “ဘာလုိ႔အဲလုိျဖစ္ေနရတာလဲ” ဟုေမးမိလွ်င္ သူက “ကိုယ္ဘာကိုမွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခ်င္ဘူးကြယ္” ဟုေျပာလာသည္ .. “ဘယ္သူ႔ကိုမွ” ဆုိသည့္စကားက ငယ့္ရင္ကုိ ခပ္ျပင္းျပင္း လႈပ္ခတ္သြားေစပါသည္ ..

သူ႔အတြက္ေတာ့ ငယ္ဟာ ဘာမွမဟုတ္ပါလားဟုေတြးရင္း ငုိေနမိသည္ .. တျခားလူေတြအတြက္ ရပ္တည္ေပးႏုိင္ခဲ့ေသာငယ္သည္ အျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ဆံုး“သူ” နဲ႔က်မွ မထူးျခားသူျဖစ္ရေလသည္ .. ထုိကိစၥနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး ငယ္မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည္ကို သိေသာအခါ သူက “ငယ္ဟာ ဘာလုိ႔မရင့္က်က္ေသးတာလဲ” ဟု မခ်င့္မရဲေလသံေလးျဖင့္ ေျပာေလသည္ .. အဆံုးတြင္ေတာ့ ငယ္သည္ မခံမရပ္ႏုိ္င္စြာျဖင့္ ေပါက္ကြဲေတာ့ ေလသည္ .. ထုိအခါ သူကတအံ့တၾသၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ “ငယ္ .. ဒါကုိ ဒီေလာက္ႀကီး serious ျဖစ္ေနမယ္ မွန္းမသိခဲ့ဘူး” တဲ့ .. ငယ္က သူ႔ကုိ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေသာအခါတြင္ေတာ့ ငယ့္ကုိဆြဲထိန္းလုိက္ၿပီး “အဲဒါေတြက ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲ .. ငယ္ ကုိယ့္အတြက္ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိ္င္တာေတြ အနစ္နာခံတာေတြက ဘာမ်ားျဖစ္လာမွာလဲ .. ငယ့္ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုနဲ႔တင္ ကိုယ္လံုေလာက္ေနၿပီ .. ငယ့္ဆီက တျခားဘာမွ မလုိခ်င္ဘူးေလ” ဟု တုိးလ်ေသာေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလာသည္ ..

သူ႔ဆီက ထိုစကားမ်ဳိးမၾကားခဲ့ဖူးသည့္အတြက္ ငယ္တစ္ခဏတာဆြံ႕အသြားသည္ .. ဘာမွမေျပာဘဲေနမိစဥ္ သူထြက္သြားပါသည္ .. သူထြက္သြားၿပီး အတန္ၾကာေတာ့မွ ငယ္မတ္တပ္ထရပ္လုိက္မိသည္ ..

ထုိအခ်ိန္မွစၿပီး ငယ္သည္ ငယ့္အတြက္ငယ္သာ ျဖည့္ဆည္းေလေတာ့သည္ ... အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔အတြက္ “စကားနားေထာင္တဲ့ကေလးမ” အျဖစ္ ရပ္တည္ေနမိသည္ေပါ့ ....။


Thursday, October 1, 2009

အလကားေနရင္း သီခ်င္းဆိုမိေသာအခါ

အင္း .. အဲလုိေပါ့ေနာ္ .. သီခ်င္းဆုိျခင္းဆုိသည္မွာ အိဖူးရဲ႕ အေကာင္းဆံုးစိတ္ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ နည္းလမ္းေလးတစ္ခုပါ .. ဝမ္းနည္းရင္ စိတ္ညစ္ရင္ ေပ်ာ္ရင္ အူျမဴးေနရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္မွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရွိေနတတ္တယ္ .. ဆုိေနမိတဲ့သီခ်င္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး .. အဲ့ထဲကမွ စိတ္နဲ႔အတုိက္ဆုိင္ဆံုးကုိ ေရြးေပးရရင္ .........

“မိုးေလးဖဲြတုန္း သတိရတယ္ ျမင္ေနတယ္ ျပတင္းတံခါးဆီပဲ .. သြားလုိ႔ေမာ့ၾကည့္ ေျပာလုိက္ခ်ိန္ တစ္ကုိယ္ေရတည္း မုိးစက္ေတြအလယ္” ဆိုတဲ့ ထြန္းအိျႏၵာဗုိနဲ႔ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္ရဲ႕သီခ်င္းေလး ... မုိးတြင္းကုန္ဆံုးေတာ့မယ္ .. မုိးရာသီကုိခ်စ္တဲ့ အိဖူး အတြက္ေတာ့ ငုိခ်င္စရာႀကီး .. ဒီၾကားထဲကမွ ခုတေလာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ တအားနဲ႔အရမ္းလြမ္းဆြတ္ေနမိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မိုးရြာတယ္ .. ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သီခ်င္းေလးကို ဆုိမိရက္သားေပါ့ .. “ေဝးၿပီးတစ္ေန႔ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ .. ယံုၾကည္ထား မုိးစက္ေတြရယ္” တဲ့ ..

ဒီလုိနဲ႔ အိမ္အျပင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တယ္ .. မိုးရြာထားေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ျမက္ပင္ေတြ အားလံုးအစိမ္းအစိမ္းေတြႀကီးပဲ .. မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိမိတာက “All I see is green” ... က်ားေပါက္ရဲ႕ see green ေလ .. သူေျပာတဲ့ green က အသံထြက္ဆင္တူတဲ့ grin ကိုေျပာခ်င္တာလို႔ထင္တာပဲ .. Green Day အဖဲြ႕ရဲ႕ green ကလည္း အဲ့ grin ကိုေျပာတာပဲ .. အဓိပၸါယ္က ေဆးေျခာက္ရႈျခင္းတဲ့ .. “With no green I cant' be complete, When my dope is gone I hate you all, I'm not in peace till I score some more green” ဆုိေတာ့ ပိုမရွင္းသြားဘူးလား .. ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့သီခ်င္းကို ခဏခဏဆုိေနမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ..

ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ေနမိတယ္ .. ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြအဆုပ္လုိက္ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ေတြ႕ရေတာ့ လွမ္းကုိင္ၾကည့္ခ်င္လာတယ္ .. လွမ္းကိုင ္ၾကည့္လုိက္လို႔ လက္ထဲေရာက္ရင္ အေငြ႕ပ်ံ ပ်က္ျပယ္သြားမလားလုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ဆုိထားတဲ့ တိမ္ေတြအေၾကာင္းနာမည္နဲ႔သီခ်င္းေလးကုိ ျပန္ ၾကားေယာင္ရင္း ဆုိေနမိေရာ .. “တိမ္ေတြဖဲြ႕စည္းထား ျမင္သာခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ တိမ္ေတြၿပိဳလဲသြား .. ” သီခ်င္းေအးေအးေလးနဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ၾကည္လင္ခ်ဳိျမတဲ့အသံေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္မႈရွိလုိ႔ အဲ့သီခ်င္းကုိတအားႀကိဳက္တယ္ .. တိမ္ေတြျမင္တုိင္းလည္း ဆိုမိတယ္ ..

အိမ္ကုိျပန္တဲ့လမ္းမွာ စာေမးပြဲၿပီးလုိ႔ ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားၿပီဆိုတာကို ေတြးတယ္ ..“ရင္နာစြာျပန္လည္ေတြးတုိင္း သတိရမိ ႏွစ္ကုိယ္တူညီ ခ်စ္ဖူးတဲ့တကၠသုိလ္ဆီ” ေပါ့ေလ .. “အခ်စ္ဆံုးရဲ႕အၿပံဳးအရယ္ေလးေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္ .. မႈန္ရီရီ မ်က္ဝန္းေဝသီ ..” ဆိုသလုိပဲ ေက်ာင္းက ခ်စ္စရာေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြကုိ တမ္းတေနေသး .. ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ သိပ္ကိုပ်င္းစရာေကာင္းသြားၿပီ .. တစ္မ်ဳိးလည္းေကာင္းပါတယ္ေလ .. အသားမမည္းေတာ့ဘူးေပါ့ ဟိ ..

အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူလည္းေညာင္းလွၿပီ .. မုိးကထပ္ရြာလာေတာ့ ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးနဲ႔ အိပ္ခ်င္လာတယ္ .. မိုးသံေတြနားေထာင္ရင္း သစ္ပင္ေတြ ျမက္ပင္ေတြ စိမ္းေနတဲ့ကြင္းျပင္ႀကီးထဲကေန တိမ္ေတြကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနသလုိ အိပ္မက္မက္လာတယ္ .. တိမ္ေတြထဲမွာ ခ်စ္စရာေကာင္ေလးရဲ႕ပံုေလးကေပၚလုိ႔ .. အိပ္ခ်င္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ ေခြေနမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ စဥ္းစားမိၿပီးေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ ဆုိမိေနတဲ့သီခ်င္းက The Ants ရဲ႕ “ငပ်င္း !!!! .... ငပ်င္း !!!!! ...”

ကဲ .. ၿပီးေလ၏ ..။
နန္းညီတဂ္ထားတဲ့ ဆုိညည္းမိတဲ့သီခ်င္းမ်ားပုိ႔စ္ပါ .. ထပ္တဂ္ခံရမယ့္လူမ်ားကေတာ့ ကုိႀကီးဘရြတ္နဲ႔ ေအာင္ဒီကန္ျဖစ္ပါတယ္ရွင္ ... ေရးၾကေပေတာ့ေနာ့ .........။