Monday, November 30, 2009

ေခါင္းကုိက္ေသာည

အိပ္မေပ်ာ္ဘူး အိပ္မေပ်ာ္ဘူး.. စိတ္ေတြဆင္းရဲလုိက္တာ... ကိုက္ေနတဲ့ ေခါင္းတစ္ျခမ္းကလည္း အညွာအတာ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ တစစ္စစ္ထုိးလာျပန္သည္.. ထထုိင္လိုက္မိေတာ့လည္း နားထင္တြင္ ေသြးေဆာင့္သည့္ တဒိတ္ဒိတ္ဒဏ္ကို ခံရသည္.. ေသြးေဆာင့္တာ သက္သာပါေစရယ္လို႔ အိပ္ေနေတာ့လည္း လူက မူးေနာက္ေနာက္... ဘုရားဘုရား ဘယ္လုိေနရမွာပါလိမ့္ေနာ္... အခံရခက္စြာ နာက်င္ေနေသာေခါင္းကို သက္သာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ...

အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆးေသာက္လုိက္ေသာ္လည္း ေခါင္းကိုက္ကသက္သာမသြား.. ဒါဆုိလည္း အိပ္လိုက္ရင္ေကာင္းသြားမွာပဲဟု ေတြးကာ အိပ္ရာဝင္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏို္င္.. မီးကလည္း ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမလဲ.. မီးလာရင္လည္း အေခြၾကည့္ႏုိင္သည္.. အေခြသစ္ေတြဝယ္လာခဲ့ၿပီးမွ မီးကလည္း ပံုမွန္မလာေတာ့ေပ.. ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိရင္ေတာ့ ဝရံတာထြက္ၿပီး ဂစ္တာတီးခ်င္တီးႏုိင္သည္.. ငါးထပ္အျမင့္တုိက္ေပၚကေန ေအာက္မွာသြားလာလႈပ္ရွားေနသူမ်ားကို ေငးေမာေနႏုိင္သည္.. သို႔မဟုတ္လည္း ေအာက္ဆင္းသြားၿပီး အနီးရွိ စူပါမားကတ္တြင္ ထပ္ဝယ္ရန္ လုိအပ္ေနေသာ စားစရာပစၥည္းမ်ား သြားဝယ္ႏုိင္ေသးသည္..

ေခါင္းကိုက္ေနသူအဖုိ႔ ေလာကႀကီးမွာလုပ္စရာ အဲ့ေလာက္ရွားသလားကြယ္..

ေနာက္ေတာ့လည္း ေခါင္းအံုးေပၚ ေခါင္းခ်ကာ တစ္ခုခုကို စူးစူးစိုက္စုိက္ေတြးမိဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိသည္.. ေငြရၿပီ သင္တန္းသြားအပ္ရမယ္.. သင္တန္းက ေျခာက္နာရီမွၿပီးမယ္ဆုိေတာ့ ညစာတစ္ခါတည္းစားၿပီး အိမ္ျပန္လာရမလား.. အလုပ္ကေန သင္တန္းကိုသြားရမယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္လာရင္ ခုႏွစ္နာရီ ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီပဲ.. ၿငီးစီစီႀကီးေတာ့ျဖစ္ေနမွာ.. အိမ္မွာေရမိုးခ်ဳိးၿပီးမွ ထမင္းကုိ အနီးအနားကဆုိင္မွာ ျဖစ္သလုိစားတာပဲေကာင္းပါတယ္.. ကိုယ္ကေရခဏခဏခ်ဳိးတတ္သူမို႔ တစ္ေန႔လံုးေနထားသည့္ အဝတ္အစားျဖင့္ ညခုႏွစ္နာရီထိမေနႏိုင္ပါ..

ဒီသင္တန္းလည္း အက်ဳိးမေပးတဲ့သင္တန္း.. ဒီက certificate ေလးရမွ အလုပ္တြင္ ပုိအဆင္ေျပႏုိင္မည္မို႔ ကိုယ္သည္းခံထားပါသည္.. သင္တန္းက တက္ရဖို႔အလြန္ခဲယဥ္းလွသည္.. ဒီသင္တန္းက စာေမးပြဲေျဖၿပီးရင္ ရာထူးတုိးကာ ကို္ယ္ဂ်ပန္ကို ေရာက္သြားႏုိင္ေခ်ရွိပါသည္.. အလုပ္အေၾကာင္းေတြးလုိက္ရံုျဖင့္ နားထင္တြင္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ က်ယ္ေလာင္လာျပန္သည္.. အရင္ေခါင္းကုိက္လွ်င္ ကိုယ္ဘာလုပ္တာပါလိမ့္..

ယခင္ကေတာ့ အိမ္တြင္ေနရေသာ ဒီလုိညခ်မ္းအခ်ိန္မ်ဳိးေလးသည္ သာယာလွသည္.. ကိုယ့္ခ်စ္သူက တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္နားကိုလာကာ ညစာအတူလာစားတတ္သည္.. လူရႈပ္ရႈပ္လမ္းမေပၚမွာ ကိုယ့္လက္ကို တဲြထားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ကိုယ့္ခ်စ္သူကႏွစ္ၿခိဳက္လွပါသည္.. လူခ်င္းမေတြ႔ျဖစ္သည့္အခါ ကုိယ့္ဆီကို အခ်ိန္မွန္ဖုန္းဆက္သည္.. တစ္ေနကုန္အလုပ္ထဲမွအေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာျပရင္ဖြင့္ရင္း သူ႕အသံေလးျဖင့္ ေႏြးေထြးစြာအိပ္ရာဝင္ေလ့ရွိသည္.. အခုေတာ့ ကုိယ္လည္းခ်စ္သူႏွင့္ေဝးခဲ့ရၿပီ.. သူမရွိလည္း ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ ဗလာျဖစ္ေနေသာစိတ္ကိုေတာ့ အံ့ၾသမိသည္..

I-Pod ထုတ္ၿပီး ဂ်ပန္စကားေျပာေလ့က်င့္ၾကည့္သည္.. အရာအားလံုးကုိ ေမ့သလုိလုိျဖစ္သြားေသာ္လည္း နားထင္မွ တဒိတ္ဒိတ္သံကို ခံစားမိေနေသးသည္.. ဒီေခါင္းကိုက္က ေပ်ာက္ဦးမွာလား.. ကုိယ္အိပ္သင့္ေနၿပီ.. ႀကိဳးစားၿပီး အိပ္လုိက္ဖုိ႔ေတာ့ သင့္ၿပီ.. I-Pod ကုိသိမ္းလုိက္ၿပီး အိပ္ရာထဲတြင္ လွဲေနလိုက္သည္.. ညက ပူလုိက္တာေနာ္.. ေဆာင္းညတစ္ညေပမယ့္ သူ႔ဂုဏ္သတိၱနဲ႔ မျပည့္စံုလုိက္တာ.. ဒီေန႔က်မွ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္တာေႏွးလြန္းသည္.. အိပ္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ဘာမွေတြးေနစရာမလုိေတာ့ဘူးေလ..

ေမေမ.. ေမေမ့ကို သတိရလုိက္တာ.. ေမေမဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္နားထင္နားမွာ ပရုတ္ဆီေလးလိမ္းေပးၿပီး သာသာယာယာႏွိပ္နယ္ေပးမွာပဲ.. ၿပီးရင္ေတာ့ အိပ္ဖို႔တုိက္တြန္းလိမ့္မည္.. ေဖေဖဆုိရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေခါင္းကိုက္တတ္ေနရတာလဲ.. ဒီလုိအေျပာမ်ဳိးၾကားရမည္.. ဘုရားဘုရား မိသားစုႏွင့္ ေနရသည့္ဘဝမွာ အင္မတန္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတာပါလား.. အထူးသျဖင့္ ကုိယ့္ကိုခ်စ္ၾကေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ေပါ့..

အခုေတာ့ တုိက္ခန္းေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း.. ဘယ္သူမွမရွိဘူး.. ပူေလာင္ အထီးက်န္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ကို္ယ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္.. ေနာက္လက်ရင္ေတာ့ အလုပ္က ကို္္ယ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူေနဖို႔ ႀကိဳးစားဦးမယ္.. ဒါဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေနရထုိင္ရတာ ပိုသက္သာမလားကြယ္.. အေဖာ္ တစ္ေယာက္ရွိေတာ့ ဘယ္လုိေျပာေျပာေကာင္းတာေပါ့.. သူေရာ ကုိယ္နဲ႔ေနခ်င္ပါ့မလား.. ကို္ယ္က အလုပ္ထဲမွာလည္း အလုပ္ကိစၥမဟုတ္လွ်င္ တစ္ေယာက္တည္း သီးသီးသန္႔သန္႔ေနေလ့ရွိခဲ့တာ.. သူတို႔ေတြ ကိုယ့္ကိုမုန္းၾကမလား.. ကို္ယ့္ခ်စ္သူက ကိုယ္လူမႈဆက္ဆံေရးညံ႕ဖ်င္းလွသည္ဟု မၾကာခဏေဝဖန္ခဲ့ဖူးတာ.. ကုိယ္က ေခါင္းမာစြာျဖင့္ “မင္းရွိတာေတာင္ ကိုယ္ကတစ္ျခားလူလိုဦးမွာလား” လို႔ျပန္ေျပာခဲ့သည္.. သူေျပာတာမွန္သည္.. ကုိယ္က လူမႈဆက္ဆံေရးအလြန္ညံ႕ဖ်င္းပါသည္..

ကုိယ့္ခ်စ္သူသည္ ကိုယ့္ကုိအလြန္ခ်စ္ခဲ့ပါသည္.. ေနာက္ေတာ့လည္း ကို္ယ့္အတၱေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္အနားကေန သူထြက္သြားသည္.. ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုိယ္ေနာင္တမရပါ.. ေနာင္တမရေသာ္ လည္း သူ႕ကုိလြမ္းလွသည္.. ဒီခ်ိန္ဆို သူဘာလုပ္ေနမလဲမသိ.. ေမေမေရာ ဘာလုပ္ေနမလဲ.. အငယ္ေလးေတြ ေရာ စာက်က္ေနမလား.. ဘယ္လုိပင္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေခါင္းကိုက္ျခင္းကုိ ဖုံးကြယ္ထားထား သက္သာမသြားပါ.. စိတ္ညစ္လွၿပီ..

စိတ္ညစ္လွၿပီဟု ေတြးလုိက္မိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္မ်က္ရည္ဝဲလာသည္.. ဘာအတြက္လည္းမသိ.. ရည္းစားနဲ႔ကဲြလုိ႔ပဲလား.. အိမ္ကိုလြမ္းလုိ႔လား.. အလုပ္အဆင္မေျပမွာ ေၾကာက္သည္လား.. ေခါင္းကိုက္သည့္ အတြက္လား.. အားလံုးအတြက္ေပါင္းၿပီး ကိုယ္ငုိခ်လုိက္မိပါသည္... ငုိၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္တန္ ေကာင္းပါရဲ႕....။

Saturday, November 28, 2009

တံခါးဝါ

လႊမ္းမုိးမႈက အဝါေရာင္
စာမ်က္ႏွာက ငါ
အဝါေရာင္က စာမ်က္ႏွာ
ငါက လႊမ္းမိုးမႈ
ငါ့မွာ စစ္သလင္းမရွိ
ငါ့မွာ ပန္းခင္းေတြရွိတယ္
“လိပ္ျပာ”... ...
ပ်ံသန္းေနထုိင္ပါေလာ့ ...။
(ဧမႈိင္း)

Wednesday, November 25, 2009

ဘာလုိလုိနဲ႔တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီပဲ

အခုဆုိရင္ျဖင့္ ဒီလုိရက္ျမတ္မဂၤလာျဖစ္တဲ့ ၂၆ ရက္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ အိဖူးရဲ႕စာမ်က္ႏွာေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္သြားပါၿပီ.. အားရင္ေရးလုိက္ စိတ္ကူးမေပၚရင္ မေရးျဖစ္လုိက္နဲ႔... စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ေလးကိုလည္း ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေျခာက္တစ္လွည့္.. ေအာ္ ဘာလုိလိုန႔ဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီပဲ... တစ္ႏွစ္သမီးေလးအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ပို႔စ္အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ ျပန္တင္မယ္.. အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ေစလုိတဲ့ဆႏၵ မဟုတ္ရပါဘူး.... ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျပာမေနဘူး.. တင္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ “ငါႀကိဳက္လုိ႔ကြ”.....။

“ကဗ်ာပုလင္းေလး”
ကၽြန္မတြင္ ပုလင္းေလးတစ္လံုးရွိသည္.. သြယ္လ်ေသာပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ခရမ္းႏုေရာင္ပုလင္းေလးသည္ အလြန္ လွပသည္.. ထုိပုလင္းထဲတြင္ ကၽြန္မကဗ်ာမ်ားထည့္သိမ္းထားသည္.. ထိုအခါ ပုလင္းေလးသည္ ကဗ်ာမ်ား ေၾကာင့္ ပုိမိုေတာက္ပလာသည္.. ၾကယ္ေၾကြေသာညမ်ားတြင္ ကၽြန္မက ကဗ်ာမ်ားကုိ ထုတ္ဖတ္ေလ့ရွိသည္.. ထုိအခါ ပုလင္းေလးကပါ ကၽြန္မနားတြင္ထုိင္ကာ ကၽြန္မဖတ္ျပေသာကဗ်ာမ်ားကို နားေထာင္ေနတတ္သည္ .. လြမ္းေမာဖြယ္ကဗ်ာမ်ားကို ၾကားလွ်င္ အေ၀းကုိေငးေနတတ္ေသာ ပုလင္းေလးတြင္ ခ်စ္သူရွိပါသလား ..
ေနသာေသာေန႔မ်ားတြင္ ကၽြန္မတုိ႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကသည္.. ပုလင္းေလးထဲမွ ကဗ်ာမ်ားကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးလ်က္.. ပုလင္းေလးကပါ ၿပံဳးေနသည္.. ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခုန္ခ်ထြက္ေျပးေသာအခါ ပုလင္းေလး ငိုသည္.. ကဗ်ာေလးနာမည္က “ငွက္”တဲ့.. ထားလုိက္ပါေတာ့ကြယ္.. ငွက္ဆုိတာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ သတၱ၀ါဆုိတာ မင္းမသိဘူးလား.. မငိုနဲ႔.. ရြက္ေၾကြလမ္းတေလွ်ာက္ေျပးရင္း အရွိန္ရလာေသာအခါ ပ်ံသန္းသြားေသာ ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္မလက္ျပေနမိသည္.. ပူျပင္းေသာေနေရာင္ေၾကာင့္ စကၠဴမ်ားမီးေလာင္သြားၿပီး ျပာမ်ားအျဖစ္ ေၾကြက်လာေသာအခါ ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ကၽြန္မတို႔လွည့္ထြက္လာခဲ့မိပါသည္ .. ပုလင္းေလးကို ကၽြန္မသနားေသာေၾကာင့္ ကဗ်ာသစ္တစ္ပုဒ္ထပ္ထည့္ေပးခဲ့သည္.. နာမည္က “ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း”တဲ့.. ထုိႀကိဳးကို ပုလင္းေလးက ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ထားဖို႔ႀကိဳးစားသည္.. မင္းဘာလုပ္တာလဲ.. ဒါမွထပ္ထြက္မေျပးမွာေပါ့တဲ့.. ငါကမင္းကုိ ႀကိဳးေပးတာ ႀကိဳးနဲ႔ထပ္ခ်ည္ဖို႔မဟုတ္ဘူး.. သူကိုယ္တုိင္က ႀကိဳးမုိ႔လုိ႔ မင္းထပ္ခ်ည္စရာမလုိဘူးေလ.. ပုလင္းေလးေတြေ၀စဥ္းစားေနသည္ကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္မရယ္သည္.. တစ္ခါ ဆံုးရႈံးဖူးလုိ႔ ေနာက္တစ္ခါဆံုးရႈံးရမွာကို ေၾကာက္ေနတဲ့ သနားစရာကၽြန္မရဲ႕ပုလင္းေလး .. ပုလင္းေလးႏွင့္ကၽြန္မသည္ အေဖာ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္.. တစ္မနက္တြင္ ပုလင္းေလးက ကၽြန္မကိုေျပာသည္.. သူေနမေကာင္းပါတဲ့.. ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္စြာျဖင့္ ကၽြန္မရယ္ေနျပန္သည္.. ကၽြန္မရယ္ေတာ့ ပုလင္းေလးက မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ.. အသာေနစမ္းပါ ငါအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္.. စိတ္ညစ္ညဴးစြာျဖင့္ ေျပာလုိက္မိသည္.. အျပင္မထြက္ရတာၾကာလုိ႔ အေၾကာင္းရွာေနတာလား.. လာဂ်ီက်မေနနဲ႔ သြား.. ေနေရာင္ျခည္ရေသာ ကၽြန္မ၏ စားပဲြတစ္ေနရာတြင္ ခ်ထားေပးခဲ့သည္.. အေရာင္မႈိင္းေနေသာပုလင္းေလးကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ပဲ ကၽြန္မတံခါးပိတ္လုိက္မိသည္.. ညွဳိးငယ္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနေသာပုလင္းေလးကို ကၽြန္မ မျမင္လုိက္မိပါ .. ကၽြန္မျပန္လာေသာအခါ စားပဲြေပၚတြင္ပုလင္းေလးရွိေနေသးသည္.. သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ ပုလင္းေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ.. ခရမ္းႏုေရာင္မွ ေသြးေရာင္သို႔ေျပာင္းလဲေနေသာ ေသဆံုးေနေသာ ပုလင္းငယ္ကုိသာ ေတြ႔ရသည္.. ကၽြန္မအထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ပုလင္းထဲကုိၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးထည့္ေပးခဲ့ေသာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ကၽြန္မပုလင္းေလး၏ႏွလံုးသားကို ျဖစ္ညွစ္ထားခဲ့သည္.. မုန္းတီးစြာ စက္ဆုပ္စြာ ေသြးရူးေသြးတန္းႏွင့္ ထုိႀကိဳးကို ကတ္ေက်းႏွင့္အပုိင္းပုိင္းညွပ္လုိက္မိသည္.. ႀကိဳးသည္ အပုိင္းပုိင္းျပတ္သြားေလၿပီ .. သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မပုလင္းေလးအသက္ျပန္မရွင္လာေတာ့ပါ .. ကၽြန္မပုလင္းေလး.. ႏွလံုးသားကုိျဖစ္ညွစ္ခံထားရေသာ ပုလင္းေလး.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္မြန္းက်ပ္ေနမလဲ.. မ်က္ရည္မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔က်ဆင္းကာ ေရမ်ားအျဖစ္ အုိင္ထြန္းလာၾကသည္.. တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာေသာေရမ်ားကို ကၽြန္မၾကည့္ေနမိသည္.. ပုလင္းေလးကို ရင္ခြင္ထဲပုိက္ကာ ကၽြန္မ၏ အေဖာ္ေကာင္းေလးကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနသည္.. ေရမ်ားသည္ ေျခမ်က္စိမွ ဒူးေခါင္းအထိ.. ဒူးေက်ာ္ကာ ရင္ဘတ္ထဲမွ ပုလင္းေလးကို ေဘာင္ဘင္လႈိင္းခတ္သည္အထိ ျမင့္တက္လာသည္.. မၾကာခင္ ကၽြန္မ ျမဳပ္ေတာ့မည္.. ပုလင္းေလးႏွင့္ကၽြန္မ ျမဳပ္သြားေလသည္.. ကၽြန္မေနမေကာင္းပါ.. ပုလင္းေလးလုိပဲ ေရမ်ားက ကၽြန္မႏွလံုးသားကို ျဖစ္ညွစ္ထားၾကသည္.. ပုလင္းေလးလုိပဲ ကၽြန္မေသသြားေတာ့မွာလား.. ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားပိတ္လိုက္သည္.. ႏွလံုးသားက ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ နာက်င္လာသည္.. စိတ္တစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္ကာ ရင္ခြင္ထဲမွ ပုလင္းေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ခရမ္းႏုေရာင္ ပုလင္းေလးက ကၽြန္မကုိႀကည့္ေနသည္.. ကၽြန္မကၿပံဳးျပလုိက္ေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္မတို႔ တိမ္ေတြထဲေရာက္သြားသည္.. တိမ္ေတြေပၚထုိင္ကာ ကဗ်ာမ်ားဖတ္ေနေသာ ကၽြန္မႏွင့္ပုလင္းေလးတြင္ အနာဂတ္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြ ဘ၀ေတြမရွိေတာ့သလုိပဲ.. ဒီလုိပဲ အၿမဲတမ္း ေနသြားရေတာ့မည္.. ေကာင္းလုိက္တာေနာ္.. ပုလင္းေလးကို ကၽြန္မေျပာမိသည္.. ထုိအခ်ိန္တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္က ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္နား ၀ဲပ်ံလာသည္ . ကၽြန္မပုိင္ဆုိင္ေသာငွက္ကေလး . အို မင္းလည္းဒီမွာရွိေနတာလား.. ငွက္ကေလးက ကၽြန္မလက္ေပၚတြင္လာနားေသာအခါ ကဗ်ာစာရြက္ေခါက္ေလး ျဖစ္သြားသည္.. ကၽြန္မေပ်ာ္သြားသည္.. ကဗ်ာစာရြက္ေလးကို ပုလင္းေလးထဲသို႔ထည့္ကာ သိမ္းထားလုိက္သည္ .. ပုလင္းေလးလည္း ၿပံဳးလုိ႔.. သူၿပံဳးသည္ကိုျမင္ေသာအခါမွ ကၽြန္မသူ႔အၿပံဳးကို မည္မွ်လြမ္းဆြတ္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္.. ပထမဆုရေသာေက်ာင္းသားေလးကဲ့သုိ႔ ကၽြန္မေက်နပ္သြားသည္.. အရာအားလံုးသည္ ေပါ့ပါးေနသည္.. ကၽြန္မေသသြားၿပီလား.. ေသသြားသည္ဆုိလည္း ကိစၥမရွိပါ.. ကၽြန္မေနေကာင္းသြားၿပီ.. ကၽြန္မပုလင္းေလးလည္း ေနေကာင္းေနသည္.. ဘာမွအေရးမႀကီးေတာ့ပါ.. အေရးႀကီးသည္က ကၽြန္မ.. ပုလင္းေလးႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားသာျဖစ္ပါသည္...။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒါကေတာ့ ဆားခ်က္ အဲေလ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးတာေပါ့.... ခုခ်ိန္ထိ အိဖူးရဲ႕ဘေလာ့ကုိ လာလည္ ေဆာ့ကစား ဖတ္ရႈ ေဝဖန္ ဆဲဆုိသြားသမွ်အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္.. ေက်းဇူးတင္လႊာနဲ႔မွားမွာ စုိးလုိ႔... တစ္ေယာက္ခ်င္းနာမည္ေတြေရးေတာ့ဘူးေနာ္ ...။

ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေျပာမယ္..
ေက်းဇူးတင္ပါသည္
XD

ကဲကဲ ...
ေအာက္မွာမုန္႔စားသြားၾကပါဦးေနာ္ ... ဝေအာင္စားေနာ္ အားမနာနဲ႔... ၿပီးရင္ လက္ေဆာင္ေပးေပါ့..။

ဒါကေတာ့ ကိတ္မုန္႔ခ်စ္သူေတြအတြက္ ...


ဒုိးနတ္မ်ားစားခ်င္ၾကသလားလုိ႔ ....


ပီဇာလည္းစားၾကဦး...

ဆူရွီနဲ႔ဂင္ဘတ္တဲ့.. ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့လူေတြရွိလုိ႔..



ေရခဲမုန္႔


နင္ေနမွာစုိးလုိ႔ ဝုိင္ေသာက္ၾက


စားခ်င္သူေတြရွိေနတယ္.. မတူးေရ ဝေအာင္စားပါ... ဘဲဥကေတာ့ပါတယ္ထင္တာပဲ..

ကဲကဲ ေတာ္ေသးၿပီ.. ဒီေလာက္ဆုိဝေရာေပါ့... ေတာ္ေတာ့ေနာ္....

Wednesday, November 18, 2009

ပါရမီျဖည့္ဖက္

ေအာ္ .. ဆရာမႀကီးအိဖူးလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္ထဲမွာပဲ လိွမ့္ပိန္႔ အပ်င္းထူ အပ်င္းတစ္ .. အခုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ လဝက္ေလာက္ပဲလုိေတာ့မယ္ .. ဘာလိုလုိနဲ႔ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူႀကီးေတာင္ျဖစ္လုိ႔ .. ခြိ .. ညီမဝမ္းကြဲေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ကိုယ္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ တကၠသုိလ္ေတာင္ေရာက္ေပါ့ .. times fly so quick ပါလားေနာ္ ... တရားသေဘာေတြ ဆင္ျခင္မိေနတယ္ .. (ဒါက အင္ထရိုေပါ့ေနာ့)

တရားသေဘာဆုိလုိ႔ပါ .. ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွမတည္ၿမဲဘူးမလား .. အနိစၥသေဘာေတြေပါ့ေလ .. အရာရာကို အနိစၥသေဘာနဲ႔ ရႈျမင္ႏုိင္ဖုိ႔လုိတယ္ .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အနိစၥသေဘာကို ေငြမွာေတြ႕ရတယ္ .. မတည္ၿမဲပ်က္ျပယ္ျခင္း အနိစၥေနာက္မွာ “ဒုကၡ”ဆုိတဲ့သေဘာကပါ ကပ္ပါလာေတာ့ မခက္ဘူးလား ...

ၿပီးေတာ့ကာ “ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးမီ” တဲ့ .. အင္း ဒီတရားကလည္း ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္စရာပဲ .. “ေမွ်ာ္မလင့္ထားတတ္တာမ်ား တခါတရံျဖစ္တတ္တဲ့သေဘာ .. ေလာကႀကီး ေလာကႀကီး” ေပါ့ေလ .. ႏွလံုးသြင္းမိေစတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္မလား .. ၁၅ မိနစ္တစ္ခါ ခုလာ ခုပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးေၾကာင့္မွ မဟုတ္ရင္ ဒီတရားကိုသတိေတာင္ရပါ့မလားပဲ .. ေနာက္ရွိေသးတယ္ .. အင္တာနက္ connection ခုတက္ ခုက်နဲ႔ .. ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ ..

ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးဟာဆိုရင္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားျပန္႔ပြားစည္ပင္တဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္ .. ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ တရားေတာ္ေတြနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကတယ္ .. ဟုတ္ကဲ့ အဲလုိက်င့္ႀကံ ေနထုိင္ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ပါရမီျဖည့္ဖက္လုိတယ္ရွင့္ .. ဘုရားေလာင္းေတာင္မွ ပါရမီျဖည့္ဖက္ဆုိတာရွိေသးတာ ကၽြန္မတို႔လုိ *ကင္းမြန္သီး*ေတြဆုိရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့ .. (*ကင္းမြန္သီး*ဆုိတဲ့အသီးဟာ ပုလည္း ပုပါတယ္ ထုလိုက္ရင္လည္း အရည္စင္တဲ့အတြက္ ကင္းမြန္သီး = ပုထုဇဥ္။ ဘယ္သူ႕စကားလည္းေတာ့ မသိဘူး ယူသံုးလိုက္တယ္)

အဲ .. အဲ့လုိ အနိစၥသေဘာေတြ စုိေသာလက္မေျခာက္မီေတြ ဆင္ျခင္ႏုိင္ရံုတင္မကပါဘူး .. တခ်ဳိ႕ လူေတြမ်ားဆုိရင္ ေရအက်ဳိးဆယ္ပါးပါ ျပည့္တာ .. “စိုေသာလက္မေျခာက္မီ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မီ” တရားသေဘာျပေနတဲ့လွ်ပ္စစ္မီးေၾကာင့္ “ေရ” ဆိုတာမ်ား အဆင္ေျပႏုိင္ပါ့ဦးမလား .. ျမန္မာေတြဆုိတာ ျဖတ္ထုိးဥာဏ္အင္မတန္ေကာင္းတယ္လုိ႔ သမုိင္းမွာသင္ခဲ့ရတယ္ .. ဒီေတာ့လည္း ျမန္မာပီပီ ရွိတဲ့ဥာဏ္ေလးကို လႊာသံုး ဖ်စ္ညွစ္သံုး အဆင္ေျပသလုိလုပ္ရေတာ့တာေပါ့ .. ရွိတဲ့လူကလည္း ေဝေပး မွ်ေပးနဲ႔ဆုိေတာ့ ေရအက်ဳိးဆယ္ပါးလည္း မေတာင္းပဲျပည့္ေရာေပါ့ ..

ရာသီဥတုကလည္း ဘာတဲ့ .. ေအာ္ ေဆာင္းဝင္ၿပီတဲ့ .. ပူလုိက္တာေျပာမေနပါနဲ႔ .. ကဲေလ သူ႔ကိုေတာ့ အျပစ္ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မတုန္း .. ပူေနရင္လည္း ေအးေအာင္လုပ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြရွိပါတယ္ .. ခက္ေနတာက အဟင္း အဲကြန္းေတြ ပန္ကာေတြလည္ပတ္ဖို႔ဆုိတာက စြမ္းအင္တစ္ခုလုိတယ္မလား .. ေလာပိတေရတံခြန္ကက်တဲ့ ေရအားေတြနည္းပါးသြားပံုရတာလား .. အဲ့ေရအားေတြဟာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုပဲ စုပံုေရာက္သြားသလား .. စက္မႈႏုိ္င္ငံအျဖစ္ေျပာင္းလဲမယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံႀကီးလည္း ျပည္သူေတြကို ေအာက္ေျခလြတ္ေစခ်င္ပံုမရဘူး .. “အေျခကေနတက္လာခဲ့တာမေမ့ပါနဲ႔ လူ႔စြမ္းအင္ကို အျပည့္အဝအသံုးခ်ရတဲ့ ယပ္ေတာင္ကိုသံုးပါ”တဲ့ .. မလြယ္ဘူးလား ..

ဒါမယ့္လည္း ပ်င္းရိျခင္းေျခာက္ပါးဆုိတာလည္း ရွိေသးတယ္မလား .. ပူလြန္းလုိ႔သာ ဘာမွမလုပ္ရရင္ေတာ့ အလုပ္ေတြဘယ္ၿပီးမလဲ .. ဒီလုိပဲ ရာသီဥတုပူပူထဲမယ္ သြားရလာရေပါ့ .. ပိုက္ဆံမရွိတဲ့လူေတြလည္း ဘတ္စ္ကားစီးက်ပ္က်ပ္ေလးစီးၿပီး ဒုကၡသုကၡေတြကို ခါးစည္းခံၾကဦးေပါ့ .. ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးအရ ဘဝရဲ႕အနိမ့္အျမင့္ေတြကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္ဆုိင္ၾကဦးေပါ့ .. တကယ့္ကို ခႏၲီပါရမီေတြ ျပည့္စံုထူးကဲတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြပါ ..

၂၀၁၂ မွာ ကမာၻပ်က္မယ္တဲ့ .. အိုး ပ်က္စမ္းပါေစ .. ဘယ္သူ႔ကို ဂရုစုိက္ရမတုန္း .. အားလံုးတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေသၾကရမွာပဲ .. ေသခ်ာတာတစ္ခုက တစ္ကမာၻလုံးေသသြားၿပီး တျခားႏုိင္ငံက ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ကၽြန္မတုိ႔ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အားလံုးကေတာ့ ဗုဒၶအဆံုးအမနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ေသာတပန္ျဖစ္သူျဖစ္ နိဗၼာန္ေရာက္သူေရာက္ နတ္သမီးနတ္သားေတြ ျဖစ္လုိျဖစ္နဲ႔ေနမွာပါ .. ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ဝမ္းသာစရာမေကာင္းဘူးလားရွင့္ ...

ေအာ္ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ဟာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ .........။ စဥ္းစားခ်င္စရာေလးပါပဲ .......။

Tuesday, November 17, 2009

ခံစားခ်က္ေရာင္စံုနဲ႔ေတာင္ႀကီး

အသြားတစ္လမ္းလံုး ကားေပၚမွာ တစ္ေရးမွအိပ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး .. မ်က္လံုးေၾကာင္ေနတာပဲလား .. အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အိပ္မရတာပဲလားေတာ့မသိဘူး .. ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္လမ္းေၾကာင္းေပၚက ကားတစ္စီးထဲမွာ အိဖူးၾကည့္လိုက္ေတာ့ (အိဖူးကလြဲလို႔) အားလံုးကအိပ္လုိ႔ .. အဲဒါနဲ႔ပဲ ေဘးကေတာင္ေစာင္းႀကီး ေတြကိုပဲ လုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္ .. ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးၿပီး ေၾကာက္စရာမရွိ ႀကံဖန္ေၾကာက္ ေနမိေသး .. ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ေတာင္ေစာင္းထိပ္ကေန လူတစ္ေယာက္ျပဳတ္က်လာတာတုိ႔ ခုန္ခ်လုိက္တာ ကိုျမင္လုိက္တာတို႔ဆို ဘယ္လုိေနမလဲမသိဆိုၿပီးေတာ့ေလ ...။ (အဲဒါေျပာတာ အေတြးေခါင္ပါတယ္ဆုိ) .. ခဏေနေတာ့ မိလႈိင္ႏုိးလာတယ္ .. ေရွ႕နဲ႔ေနာက္စကားမ်ားေနၾကေတာ့ ျမတ္ႏုိးပါႏုိးလာေရာ .. ခုနက အိဖူး ေတြးေၾကာက္တဲ့အေၾကာင္း သူတုိ႔ကုိေျပာျပေတာ့ ဝုိင္းၿပီးခ်ီးမြမ္းၾကတယ္ေလ .. “ငေပါ” တဲ့ ..။
((တာဝန္ေက်တဲ့အိဖူးေလးပါ))
ေတာင္ႀကီးေနရမယ့္အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းစဥ္းစားမိတာက အိပ္ရင္ေကာင္းမလား ေရအရင္ခ်ဳိးရင္ ေကာင္းမလားဆုိတာပဲ .. ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟာမွအရင္မလုပ္ျဖစ္ဘူး .. အိမ္ရွိလူကုန္လုိက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ သဲသဲရဲ႕မီးပံုးအတြက္ေကာ္သုတ္ေပးျဖစ္တယ္ .. (ေရာက္တာနဲ႔ခုိင္းတာပဲ) .. ၿပီးေတာ့ ရွားတုိ႔ရဲ႕ညမီးက်ီ သြားၾကည့္ဖုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္သြားတယ္ေလ .. သူတုိ႔မီးပံုးပ်ံအတြက္လည္း ေကာ္သုတ္ .. လုိခ်င္တာ ေလးေတြ ဓါတ္ပံုရိုက္နဲ႔ .. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏပဲအိပ္ျဖစ္တယ္ .. ။

ၿပီးေတာ့ အားလံုးရဲ႕သေဘာတူညီခ်က္အရ ေတာင္ေပၚကဝုိင္ၿခံေလးကို ေရာက္သြားၾကတယ္ .. တဲေလးထဲမွာ အားလံုးစုစုေဝးေဝးထိုင္လုိ႔ .. အျမည္းေလးကလည္းေကာင္း .. စြမ္ထန္ဟင္းရည္ေလးကလည္းခ်ဥ္ခ်ဥ္ .. ဝုိင္ေလး ကလည္း ရွလြတ္နဲ႔ .. အားလံုးၿငိမ့္ေနၾကတာေပါ့ ..

ၿပီးေတာ့ ျမစိမ္းေတာင္ဘုရားကိုသြားတယ္ .. ဘုရားေပၚကေန ၿမိဳ႕ကိုၾကည့္ျဖစ္တယ္ .. ပထမဆံုးအေပၚစီးကေန ေခါင္မုိးနီနီၿမိဳ႕ေလးကိုျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေပါ့ .. တအားစြဲသြားတာပဲ ..

ေတာင္ႀကီးမွာ ေရခ်ဳိးရတဲ့အရသာကလည္း တစ္မ်ဳိး .. ေရေအးေအးေလးနဲ႔ ကိုယ္ေပၚက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ေလးနဲ႔ .. ေႏြးလုိက္ ေအးလုိက္ပဲ .. ေခါင္းကေတာ့ ခဏခဏေလွ်ာ္ရသလားမေမးနဲ႔ .. ဆုိင္ကယ္စီးေတာ့ ေလတုိးတဲ့ ဒဏ္ေရာ ညဖက္ႏွင္းရိုက္တဲ့ဒဏ္ေရာခံရတာေပါ့ .. ေခါင္းတစ္ခါတစ္ခါဖီးရင္ ဆံပင္က ႏွစ္ပိႆာေလာက္ ကၽြတ္ေတာ္မူတယ္ ..

ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ အသားက်ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြ သိပ္မပ်င္းရေတာ့ဘူး .. ႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္မေနေတာ့ဘူးေပါ့ .. အနည္းဆံုးေတာ့ ဘာကိုစိတ္ညစ္ေနလဲ ဘာကိုေၾကာက္ေနလဲ ေျပာျပစရာလူေတြရွိေသးတာေပါ့ .. မဟုတ္ရင္ ေန႔လည္ခင္းေတြဆုိ ဘာလုပ္လုိ႔လုပ္ရမွန္းကုိမသိဘူး ..

ေတာင္ႀကီးသားေတြ ဧည့္ဝတ္ေက်ပံုမ်ား ဘာမွလုပ္စရာမရွိဘဲ ထုိင္မေနလိုက္နဲ႔ .. ထုိင္တာနဲ႔ ဘာလုပ္မလဲ ဘယ္သြားမလဲ ဘာစားမလဲ .. “ဟိုသြားရင္ေကာင္းမလားမသိဘူး” ဆုိတာနဲ႔ ဘယ္ခ်ိန္သြားမလဲ လာေခၚေပးမယ္ဆုိတာက “ေကာင္းမြန္” .. ညဖက္ မီးပံုးပ်ံကြင္းထဲေရာက္ရင္လည္း စကားမ်ားၾက စားၾက ေသာက္ၾက .. စုရပ္ေနရာမွာ ထုိင္ေနရတာပ်င္းေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းဖက္သြားလုိက္ ဟုိဖက္ေလွ်ာက္လုိက္ ဒီဖက္ေလွ်ာက္လုိက္လုပ္ေနတဲ့ အိဖူးနဲ႔ျမတ္ႏုိးတို႔ေနာက္ မၿငီးမျငဴလုိက္ေပးတာ “သားႀကီးရယ္ သီဟရယ္ ေဇယ်ာစုရယ္” .. ရန္ကုန္ကေန ေတာင္ႀကီးျပန္လာဖုိ႔ ဖင္တၾကြၾကြျဖစ္ေနၿပီး “ငါျပန္ေရာက္ရင္ နင့္ကို ငါးကန္လုိက္ပို႔မယ္” “ငါေရာက္ရင္ နင့္ကုိဝယ္ေကၽြးမယ္ စားခ်င္တာ စာရင္းျပဳစုထား” ဆိုတဲ့ အိဖူးရဲ႕ခ်စ္ေဘာ္ဒါႀကီး “ဂြမ္းစိန္” .. ကြင္းတစ္ပတ္ပတ္ဖို႔ အၿမဲေခၚေနတတ္တဲ့ “ဇင္လင္းနဲ႔ဖုိးခ်ဳိ” .. မနက္ဖန္စာေမးပြဲရွိတယ္ ဒီေန႔ေစာေစာျပန္မယ္ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့ “ကုိၿဖိဳး” .. အုိး အားလံုးက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ..။
((သူငယ္ခ်င္းေတြ အစ္ကိုေတြ))

ညဖက္ေတြလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး .. တစ္ညကဆုိ ပြဲၿပီးသြားေတာ့ အိမ္တန္းမျပန္ၾကဘူး .. ေအာက္ပန္းၿခံနား သြားထုိင္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိေနၾကေသးတယ္ .. အဲ့ညက အဲေလ အဲ့မနက္ေပါ့ အဲ့မနက္က အိမ္ကုိေလးနာရီမွ ျပန္ေရာက္လာတယ္ေလ .. ေပ်ာ္စရာႀကီးပဲ .. သဲသဲရဲ႕ေန႔လႊတ္မီးပ်ံးလႊတ္တဲ့ေန႔က စူဠာမုနိဘုရား သြားၾကတယ္ .. အဲ့ေန႔က ဘုရားမွာဆုေတာင္းျဖစ္တယ္ .. “သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဒီလုိပဲေပ်ာ္ရႊင္ရပါေစလုိ၏” လုိ႔ေပါ့ .. ။


လည္ပတ္ေပ်ာ္ရႊင္ရင္းနဲ႔ ျပန္ရမယ့္မနက္ေရာက္လာၿပီေပါ့ .. ျပန္မယ့္မနက္က်မွ ေစ်းကို ကမန္းကတန္းသြားၿပီး ဟိုဟာေတြဝယ္ ဒီဟာေတြဝယ္နဲ႔ ဝုန္းဒုိင္းဝုန္းဒုိင္းေပါ့ .. ဝယ္ျခမ္းၿပီး အထုပ္ေတြသိမ္းၾက .. တစ္အိမ္လံုးပတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုရုိက္ၾကနဲ႔ .. ေန႔လည္စာေတာင္ မစားအားဘူး ..။


ကားဂိတ္ေရာက္သြားေတာ့ အတန္တန္မွာလုိ႔မဆံုးဘူး .. “အြန္လုိင္းလာေနာ္” “ရန္ကုန္လာရင္ ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္” “နင္တုိ႔လည္း ေနာက္ႏွစ္ေတာင္ႀကီးထပ္လာေနာ္” နဲ႔ .. အဲ့အထိ ဘယ္လုိမွမခံစားရေသးဘူးေလ .. ကားေပၚတက္ထုိင္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔အားလံုးက ကားေဘးကေန လာႏႈတ္ဆက္ၾကျပန္တယ္ .. “တာ့တာ”ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ကေနၾကတယ္ေလ .. အဲ့ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္လုိမွမခံႏုိ္င္ေတာ့ဘူး .. ငိုမိပါေလေရာ .. ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ေတာင္ေကာင္းတဲ့ ဒီေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ခဲြရၿပီဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့ .. ျမတ္ႏုိးလည္း အိဖူးကိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီးမွ သူပါမ်က္ရည္က်တယ္ .. ေအာ္ အငိုဆုိတာလည္း ကူးစက္တတ္တာပဲကိုး .. ။

အဲလုိနဲ႔ ရန္ကုန္ကုိ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္ပဲေျပာရမွာေပါ့ .. ျပန္ေရာက္တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္တုန္းကဆုိ ဘယ္လိုမွန္းလည္းမသိဘူး .. ေတာင္ႀကီးမွာ ေန႔လည္ခင္းေတြကအစ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ဖလန္းဖလန္း ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တာ .. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေစာင့္ႀကီးျဖစ္ၿပီး တစ္ေန႔လံုးမွ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္ .. မေနတတ္မထုိင္တတ္နဲ႔ေပါ့ .. လြမ္းလုိက္ရတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ .. ။

((ဖတ္ရတာေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနမလားပဲေနာ္ .. တကယ္တမ္းကေတာ့ အဲ့ေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းခဲ့ပါဘူး .. စိတ္ညစ္စရာေတြ တပံုတပင္နဲ႔ .. ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ေနေနရတဲ့အခ်ိန္ကလဲြရင္ တျခားအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတာင္မစဥ္းစားခ်င္ဘူး .. ဒီပို႔စ္ေရးတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရးယူရတယ္ .. ျပန္ေရာက္ၿပီး အေတာ္ၾကာမွ တက္လာတာသာၾကည့္ေတာ့ .. ေသခ်ာတာကေတာ့ အလြမ္းေတြ အေပ်ာ္ေတြ မ်က္ရည္ေတြ အခ်စ္ေတြဟာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕လမ္းမေတြမွာ ျပန္႔က်ဲက်န္ရစ္ခဲ့တာပဲေလ .. အဲ့ေလာက္ကို ခံစားခ်က္စံုလင္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ႀကီးခရီးပါ ...။ ))

တနဂၤေႏြမွေတာက္ပအၿပံဳးမ်ား

ဘဝမွာ “ဆရာမ” ရယ္လုိ႔ ပီပီျပင္ျပင္အေခၚခံရတာ ဒီေန႔က ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ .. ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ေခၚသံကို နားနဲ႔ပီပီသသႀကီးၾကားလုိက္ရေတာ့ ရုတ္တရက္မို႔ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ .. ခံစားခ်က္က ထူးဆန္းပါေပ့ .. ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကီး ဆရာမျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြေတာင္ ေပါက္လာသလုိလိုပါပဲ .. ကေလးေပါင္း မ်ားစြာရဲ႕ “ဆရာမ” ေခၚသံေတြၾကားထဲမွာ သူတုိ႔မုန္႔စားႏုိင္ဖုိ႔အေရး ကၽြန္မလည္းေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ လူအုပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္ ..

ဒီေန႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ မိဘမဲ့ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေရာက္ေနခဲ့တာပါ .. ေက်ာင္းဝန္းက အေတာ္ေလး က်ယ္သလုိ ကေလးေတြလည္း အေတာ္ကိုမ်ားျပားပါတယ္ .. ဘေလာ့ဂါရွင္းသန္႔ရဲ႕ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ ပရဟိတအဖြဲ႕နဲ႔အတူ လုပ္အားေပးသေဘာမ်ုဳိးေရာက္ေနျခင္းပါ .. (အဖဲြ႕နာမည္သက္သက္ရွိေပမယ့္ သူတို႔ကို “Sunday အဖြဲ႕” ရယ္လုိ႔ပဲသံုးပါမယ္) .. တစ္ဖက္ကမ္းကို ရန္ကုန္ကေန မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာ ထြက္ခ့ဲၾကတယ္ .. ဆန္းေဒးအဖြဲ႕ကေတာ့ တနဂၤေႏြတုိင္း အဲ့ဒိေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနၾကပါ .. ဒါေပမယ့္ ဒီတနဂၤေႏြမွာေတာ့ သူတုိ႔အဖြဲ႕ရဲ႕ ၇ ႏွစ္ျပည့္ႏွစ္ပတ္လည္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ဆုိၾကကၾကၿပီး ကေလးေတြအတြက္ နိဗၼာန္ေစ်းေလးခင္းက်င္းမယ္တဲ့ ..

ကားနဲ႔သြားရတ့ဲခရီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကမ္းပါတယ္ .. ကားလမ္းက မေျပျပစ္ .. မုန္႔ေတာင္းေတြ အေအးေတြ ေပါက္စီဘူးေတြနဲ႔ လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ဟာ ကားထဲမွာက်ပ္က်ပ္ညပ္ညပ္ .. ဒါေပမယ့္လည္း လူငယ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ဘာကိုမွဂရုမျပဳမိပဲ စလုိက္ေနာက္လုိက္ စကားမ်ားလုိက္နဲ႔ ေရာက္လာတာပဲ .. ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ကေလးေတြက အလုအယက္လာႀကိဳၾက ႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္ .. ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ဟိုဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္သြားရင္း ခဏေနေတာ့ ကေလးေတြထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္ .. ထမင္းစားဖုိ႔ စနစ္တက်တန္းစီၾကၿပီး ထမင္းစားေဆာင္ထဲကို အစီအရီေရာက္သြားၾကၿပီး ထမင္းစားၾကပါတယ္ ..

ကေလးေတြလုိ႔ဆုိေပမယ့္ လူပ်ဳိအပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေတြပါ ရွိတာကိုေတြ႕ရပါတယ္ .. အဲဒါကိုစိတ္ဝင္စားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြဘာေတြၿပီးရင္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းက စာသင္ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာဆရာမ လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ရင္ အိမ္ျပန္လုိ႔ရပါတယ္တဲ့ .. “အိမ္ျပန္လို႔ရတယ္” ဆုိတာကုိ နားမလည္ေတာ့လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ ရွင္းသန္႔ေျပာတာက တကယ့္မိဘမဲ့ကေလးအေရအတြက္က ၆၀ ၇၀ ေလာက္ပဲတဲ့ .. က်န္တဲ့ ကေလးေတြက စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္နဲ႔မုိ႔ မိဘေတြက ဒီကိုလာပို႔သြားၾကတာ .. နာဂစ္အၿပီးမွာေတာ့ ကေလးေတြပိုမ်ားလာတယ္တဲ့ .. ေအာ္ ဒီလုိလားေပါ့ .. ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ေလးေတြအားလံုးက တစ္ေနရာတည္းမွာေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနတူကေလးေတြပဲေလ .. အားလံုး သနားစရာ ခ်စ္စရာေတြပါ ..

ေနာက္ေတာ့ ဆန္းေဒးအဖြဲ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြအစီအစဥ္စပါေတာ့တယ္ .. ကေလးေတြက ကၾကဆုိၾကနဲ႔ .. အရြယ္တူေလးေတြက အုပ္စုလုိက္အုပ္စုလိုက္နဲ႔ .. သူတို႔အလွည့္မေရာက္ေသးခင္ စင္ေအာက္မွာ စုစုေဝးေဝး ထုိင္ေနရတာကို လုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္ .. ကျပေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ မိတ္ကပ္လိမ္းထားတာေၾကာင့္ပဲလား အရြယ္ညီ ေနတာေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိဘူး .. ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ အားလံုးရဲ႕ရုပ္ကေလးေတြက ဆင္တူေလး ေတြခ်ည္းပဲလုိ႔ .. အဲဒိအေၾကာင္းကို အနားမွာထုိင္ေနတဲ့ မေမရာကိုေျပာျပမိေတာ့ သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ စိတ္အေျခအေနေၾကာင့္ျဖစ္မယ္တဲ့ .. အင္းေလ ဟုတ္ေလာက္ပါရဲ႕ .. သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ဘာကိုမွေရေရရာရာ အားကိုးလုိ႔မရမွန္းသိေနေတာ့ secure မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ .. ကိုယ့္ကိုကုိယ္ပဲ အားကိုးမယ္ .. ကုိယ္မွ အသံုးမက်ရင္ ခံေပေတာ့ပဲလုိ႔မ်ား ေတြးၾကသလား .. အဲ့အေတြးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ expression က အဲလုိျဖစ္ေန သလား .. ၿပံဳးေန ရီေနၾကေပမယ့္ သူတုိ႔အၿပံဳးေတြက သိပ္မေတာက္ပလုိပဲ ..

ေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္မွာ ပြဲအစီအစဥ္ကို ခဏနားၿပီး နိဗၼာန္ေစ်းအတြက္ ဆန္းေဒးဆရာဆရာမေတြ ျပင္ၾကဆင္ၾကပါတယ္ .. ဒိုးနတ္ ေပါက္စီ ယိုးဒယားအကင္ ဂ်ယ္လီရွိတ္ ေကာ္ဖီေအး ေနာက္ၿပီး မုန္႔ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ခဲတံေတြ အက်ႌေတြလည္းပါရဲ႕ .. သစ္ပင္ရိပ္ေလးေတြရွာ အဲ့သစ္ရိပ္ေအာက္က ခုံတန္းေလးေတြေပၚမွာ ျပင္ဆင္ေနတာေတြကုိ ကၽြန္မၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနမိတယ္ .. နန္းညီတုိ႔ မေမရာတို႔ ကိုမင္းယြန္းတုိ႔ကေတာ့ ကင္မရာကုိင္ၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ေပါ့ .. ရွင္းသန္႔နဲ႔ little brook ကေတာ့ ပစၥည္းေတြ ဟုိဒီသယ္လုိ႔ လူးလာေခါက္တံု႔ .. ကၽြန္မကေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး .. ဆန္းေဒးအဖြဲ႕ လူေတြနဲ႔လည္း မရင္းႏွီးေတာ့ ကူလုပ္ေပးမယ္ဆုိတာေတာင္ သူတုိ႔က အားနာလုိ႔လားမသိဘူး ေပးမလုပ္ဘူး .. ေလွကားမွာ ကၽြန္မလုိပဲ (ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ထုိင္ေနသူေတြ) ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္ ..

ၿပီးေတာ့ ကေလးအားလံုးကို စုလုိက္ၿပီး မုန္႔ထုတ္ဖို႔ ကဒ္ေလးေတြေဝပါတယ္ .. တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွကဒ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ မသိပါဘူး .. အားလံုးကုိေဝေပးၿပီးေတာ့မွ မုန္႔ေတြကုိစတင္ထုတ္ေပးပါတယ္ .. ကေလးေလးေတြလည္း ကဒ္ေပၚကအေရာင္ကိုၾကည့္လုိက္ ဆုိင္ရဲ႕ဆုိင္းဘုတ္ေတြမွာ သူတုိ႔ရထားတဲ့အေရာင္ကုိ လုိက္ရွာလုိက္နဲ႔ .. ေတြ႕သြားတဲ့လူေတြကလည္း သူတုိ႔အေပါင္းအသင္းေတြကို “ဒီမွာ ဒီမွာ အစိမ္းေရာင္”လုိ႔ ေအာ္ေခၚလုိက္ .. အေျပးအလႊားမုန္႔ေတြတိုးထုတ္လုိက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာေပါ့ .. ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔မွ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ကေလးပုတုေလးတစ္ေယာက္ရယ္ ကဒ္ျပားေလးေတြကို လက္မွာတင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ .. လက္ထဲမွာလည္း ဘာမုန္႔မွမေတြ႕ေသးဘူး .. အရပ္ေလးပုလတက္န႔ဲ ဟိုေမာ့ဒီေမာ့ေပါ့ ..

ေလွကားမွာထုိင္ေနရာကေန အနားသြားရပ္ၿပီး “သား မုန္႔ေတြမထုတ္ဘူးလား” လို႔သြားေမးေတာ့ ႏွပ္ေခ်းေလး ရႈံ႕သြင္းရင္း လက္ထဲကို သူ႔ကဒ္ေတြအားလံုးထုိးထည့္တယ္ .. “ဆရာမ လိုက္ထုတ္ေပးပါ” တဲ့ .. ဆရာမဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကုိရီခ်င္သြားသလုိ သူ႔ကိုလည္းသနားသြားတယ္ .. “ေအာ္ ေအးေအး .. လာသြားထုတ္ၾကမယ္” ဆုိေတာ့ လက္ကုိလာတဲြထားတယ္ .. သူ႔ကဒ္ျပားေတြၾကည့္လုိက္ ဟုိဖက္ဆုိင္မွာထုတ္လိုက္ ဒီဖက္ဆိုင္မွာ ထုတ္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ေတြကိုရလုိ႔ .. သူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ထုတ္ေပးေနတာျမင္ေတာ့ တျခားကေလး ပိစိေတြကပါ “ဆရာမ သားကိုလည္းရွာေပးပါ” “အနီေရာင္ကဘာမုန္႔လဲ ဘယ္မွာလဲ ဆရာမ” “သမီးက ေပါက္စီစားခ်င္တာ ဆရာမ” ဆိုၿပီး အနားကိုေရာက္လာၾကပါတယ္ ..

မုန္႔ရဖို႔ကလည္း မလြယ္ပါလား .. ကၽြန္မလုိက္ထုတ္ေပးရမယ့္ ကေလးကႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ထုတ္မယ့္ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ တျခားကေလးေတြကပါ သူတုိ႔ကဒ္ေတြထုိးေပးၿပီး လူမုိက္ငွားတာက ငါးေယာက္ ေလာက္နဲ႔ .. J cup jelly shake ဆိုင္နားမွာတင္ ပိတ္မိေနတာ အေတာ္ၾကာပါတယ္ .. သူတုိ႔ဆုိင္က ဂ်ယ္လီရွိတ္တစ္ဘူးရယ္ အိုအိရွိတစ္ထုပ္ရယ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း ခဲဖ်က္တစ္ခုရယ္ ေပးရတာကမ်ားေတာ့ လက္မလည္ဘူး .. ဂ်ယ္လီဒိုင္ခံထည့္တဲ့သူ စာအုပ္ဒုိင္ခံေပးတဲ့သူရယ္လုိ႔မရွိေတာ့ ကေသာင္းကနင္းနဲ႔ လူေတြၿပံဳေနတာေပါ့ .. သိပ္ၾကာလြန္းအားႀကီးေတာ့ မေနႏုိ္င္ေတာ့ဘူး .. ကၽြန္မပါဝင္လုပ္ေနရေရာ .. အနားက ကဒ္ျပားေပးထားတဲ့ ကို္ယ့္ကေလးေတြကလည္း တေၾကာ္ေၾကာ္ .. ကဒ္ေပးထားၿပီးတဲ့ကေလးသံုးေယာက္က ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး .. ကူလုပ္ေပးၿပီးေနာက္ မူးခ်ာလည္သြားတာပဲ .. တစ္ခါမွ ဒီလုိမလုပ္ဖူးေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား ..

နိဗၼာန္ေစ်းၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြကို ျပန္စပါတယ္ .. ထပ္ကၾက ဆန္းေဒးဆရာဆရာမေတြက ဆုေငြခ်ီးျမွင့္ၾက .. ဆရာဆရာမေတြကပါ ပါဝင္ကျပလုိက္ၾကနဲ႔ .. ၿပီးေတာ့ ဆုေပးပြဲလည္း ပါေသးတယ္ .. ေဘာလံုးအသင္းေတြ ထုပ္ဆီးတိုးအသင္းေတြကို ဆုခ်ီးျမွင့္တဲ့အခမ္းအနားေပါ့ .. ၾကည့္ရတာလည္း ၾကည္ႏူးစရာ .. ေလးနာရီေလာက္ၾကမွ အားလံုးသိမ္းၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္ၾကပါတယ္ .. ကားမထြက္ေသးခင္ ေစာင့္ေနတုန္း ကေလးေလးတစ္ေယာက္န႔ဲ ေဆာ့ေနလုိက္ေသးတယ္ .. “ဆရာမ ေနာက္အပတ္ေရာလာမွာလား” တဲ့ .. “ေအး လာမွာေပါ့ကြ” ဆုိေတာ့ ကရင္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ေကာင္ေလးက ရီျပၿပီး “သားတုိ႔က တနဂၤေႏြကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ ဆရာမရဲ႕” တဲ့ ...

ျပန္လာေတာ့ ကားေပၚမွာ အားလံုးက ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ အလာတုန္းကလုိပဲ စကားသံေတြ တညံညံနဲ႔ပါပဲ .. ရန္ကုန္ဖက္ျပန္ေရာက္ရင္ အားလံုးပဲ တနလၤာေန႔အလုပ္ခြင္ ေက်ာင္းခြင္အသီးသီးျပန္ဝင္ဖုိ႔ အားေမြးၾကရဦးမယ္ .. ဒီလုိနဲ႔တစ္ပတ္လံုး ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကုိယ္ လုပ္ရင္းကို္င္ရင္း တနဂၤေႏြေန႔ေရာက္တဲ့အခါက် ေမွ်ာ္ေနတဲ့ကေလးေတြဆီ အားအျပည့္နဲ႔သြားၿပီး သူတို႔မသိ နားမလည္တဲ့စာေတြကို သြားရွင္းျပရင္း ၾကင္နာရင္း ပီတိေတြသြားယူၾကရဦးမယ္ .. သူတို႔ေတြ လက္ရွိေနရာထက္ ပုိေကာင္းမယ့္ေနရာေလးကုိ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ သြားကူညီၾကရမယ္ .. ကေလးေတြအားလံုးကို ေတာက္ေတာက္ပပၿပံဳးတတ္ေစခ်င္တယ္ .. ဒါဟာ ဆုေတာင္း တစ္ခုဆုိရင္ အဲ့ဆုေတာင္းျပည့္ဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ေတြအားလံုးလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္ ...။



Friday, November 13, 2009

?????????? ??

ပို႔စ္မေရးတာၾကာလို႔ထင္တယ္ .. ဘာမွလည္း ေခါင္းထဲကမထြက္လာဘူးေတာ့ .. အခုဆုိ အိမ္ထဲမွာပဲ ပိတ္မိေနတာအေတာ္ၾကာ .. အေတာ္ၾကာဆိုတာ ေတာင္ႀကီးကျပန္ေရာက္ၿပီးကတည္းကေပါ့ေလ .. ေအးေအးေဆးေဆးေလး အိမ္ထဲမွာေနရင္း .. အေဖာ္ေကာင္းရင္ ေရသြားကူးလုိက္ မုန္႔စားလုိက္နဲ႔ .. ပုိက္ဆံရွိရင္ အင္တာနက္ဆုိင္ေလးသြားလုိက္ ဓါတ္ပံုေတြတင္လုိက္

တကယ္တမ္းစိတ္ထဲမွာ သြားခ်င္ေနတာက ဘုရားကို .. ဘာလို႔လဲေတာ့မသိဘူး .. ဘုရားကုိ မနက္ေစာေစာေလး သြားၿပီး ေဆာင္းတန္းေလးတစ္ခုမွာ ေအးေအးလူလူထုိင္ၿပီး လူေတြကိုၾကည့္ခ်င္တဲ့ဆႏၵက အျပင္းအထန္ပဲ .. သြားဦးမွပါ .. ေအာင္စာရင္းလည္း ထြက္ေတာ့မယ္ .. ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မေျဖခဲ့တဲ့ရလဒ္က ဘယ္လိုျဖစ္လာ ဦးမလဲ .. ေအာ္ စိတ္ဆင္းရဲလုိက္တာ ..

လြမ္းေနမိတဲ့လူေတြကလည္း အားႀကီးအမ်ားႀကီး .. ေက်ာင္းလည္းတက္ခ်င္တယ္ .. ထမီမဝတ္ရတာၾကာလုိ႔ေလ .. ထမီေလးနဲ႔ရင္ဖံုးေလးနဲ႔ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ ျခင္းေတာင္းေလးဆဲြ သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔တူတူ ထီးေလး ေဆာင္းၿပီး ဟုိေျပာဒီေျပာနဲ႔ ေက်ာင္းလမ္းမွာေလွ်ာက္ရတဲ့အရသာကို ျပန္လုိခ်င္ေနမိတယ္ .. သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေတြ႕ေတာ့ေတြ႕ခ်င္သား .. ဒါမယ့္ မေတြ႕ရလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး .. လြမ္းတဲ့ထဲ ဒင္းတုိ႔မပါဘူး ..

တကယ္လြမ္းေနမိတာက ေတာင္ႀကီးကေဘာ္ဒါေတြရယ္ .. ေန႔လည္ခင္းပ်င္းတဲ့ခ်ိန္ေတြဆုိ တအားသတိရတာပဲ ေရာ .. ဒီလိုပါပဲ .. ေနာက္ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ရႈပ္ယွက္ခပ္ေနရင္လည္း ေအးေဆးျပန္ျဖစ္သြားဦးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြရန္ကုန္ဆင္းလာရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ေတြးေနမိတယ္ ..

ပ်င္းရိတဲ့ေရာဂါကုိ ဘယ္လုိကုရမလဲမသိဘူး .............

ဘာကုိမွမေက်နပ္ႏုိင္ပဲ အီလည္လည္ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲမသိဘူး ................

ဘယ္ဟာကို ဘယ္လုိလုပ္လုိက္ရင္ အေကာင္းဆံုးလဲမသိဘူး ...???????