စိတ္ထဲက ကဗ်ာ

ကိုဂ်ဲ tag ထားလုိ႔ အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ စဥ္းစားေနရတာ ေန႔တုိင္းပဲ .. တကယ္ေျပာတာ .. ကဗ်ာေတြကုိ ႀကိဳက္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္ .. ဒါေပမဲ့ အႀကိဳက္ဆံုးဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားလုိက္ရတယ္ .. အခုေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲကထြက္လာပါၿပီ ..

အိဖူးနဲ႔အရင္းႏွီးဆံုးကဗ်ာေတြကေတာ့ အိဖူးရဲ႕ ကုိကုိ႕ကဗ်ာေတြပါပဲ ..( ေမာင္ႏွမခ်င္းခ်င္းေျမွာက္ရတာ.. ဟိ.. ) ကုိကုိက ကဗ်ာေတြေရးေတာ့ အခန္းထဲက ရွိသမွ် စကၠဴအပုိင္းအစေတြနဲ႔တူတူ သူ႔ကဗ်ာေတြကပါ ျပန္႔ႀကဲေနေတာ့တာေပါ့ .. ကဗ်ာဆုိရင္ ေမာ္ဒန္ေတြ ကာရန္ေတြ သိပ္ေတာ့နားမလည္ပါဘူး .. စကားလံုးလွလွေလးေတြန႔ဲ ရြတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ကဗ်ာမ်ဳိးုကုိ ႀကိဳက္တယ္ .. ကုိကုိက အဲလုိကဗ်ာမ်ဳိးေတြေရးတယ္ေလ .. အဲဒါေၾကာင့္ အိဖူးရဲ႕အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာကလည္း သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ..

ကဲ ကဗ်ာေလးနာမည္ကေတာ့ .. .. “သားအပုိင္္”တဲ့ .. ...
တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ နံရံၾကားမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ..
အမွားေတြနဲ႔စီးဆင္း
လဲြေခ်ာ္မႈမ်ားက
ႏံုးတင္ေျမႏု လြင္ျပင္တစ္ခုစာ
နာက်င္စြာ ျမည္ညဥ္းရင္း
တင္းက်ပ္မႈေတြ ေျဖေလ်ာ့
ကၽြန္ေတာ္ပုိင္တာဆုိလုိ႔ ..
(ေမေမကလဲြရင္)
ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တိမ္ေတြနဲ႔
အေဖာ္မဲ့အိပ္မက္ေတြသာ ရွိခဲ့တယ္ .. ..

ကုိကုိေရးတဲ့ကဗ်ာေတြမွာ သံုးတဲ့စကားလံုးေတြကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ .. စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္စရာ .. ေတြးခ်င္စရာ .. လြမ္းေမာခ်င္စရာေလးေတြေပါ့ .. ဒီကဗ်ာေလးကုိ ဘာလုိ႔ႀကိဳက္တာလဲဆုိေတာ့ အိဖူးလည္း ေမေမ့ကုိအရမ္းခ်စ္လုိ႔ပါ .. ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွအဆင္မေျပေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဒီကဗ်ာပဲေခါင္းထဲကထြက္လာတယ္ ..

ကဲ ေက်နပ္ၿပီလား ကုိဂ်ဲေရ .. စဥ္းစားေနရေတာ့ နည္းနည္းၾကာသြားတယ္ .. မေက်နပ္ရင္ မုန္႔တီတုိက္ေပါ့ေနာ္ ဟဲ ဟဲ .. ဒီကဗ်ာကုိအႀကိဳက္ဆံုးအျဖစ္ေရြးတဲ့အတြက္ ကိုကိုလည္းေက်နပ္ႏုိင္ပါေစ .. ... ....

ေမွာင္၍မည္းေသာည

ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ .. ညေမွာင္ေမွာင္ ႏွင္းစုိစုိထဲတြင္ လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း .. နံေဘးမွာ ယာဥ္ေတြ ကားေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္းျဖတ္သြားေနၾကသည္ .. သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အလုပ္ သူတုိ႔ကိစၥႏွင့္မို႔လို႔လားမသိ .. ကၽြန္မလမ္းမလယ္ေခါင္မွာေလွ်ာက္ေနတာကို ဘာမွအျပစ္မတင္ၾက .. ဒါေပါ့ေလ ကၽြန္မဖာသာကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနတာပဲ .. သူတို႔ကိုဘာထိခိုက္ေနလို႔လဲ .. ကၽြန္မလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ကၽြန္မပဲ .. သူတုိ႔ဘာမွမနစ္နာသြားလုိ႔ေပါ့ .. ဒါ့ေၾကာင့္ဘာမွမေျပာတာေနမွာေပါ့ .. သူတုိ႔အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ဒုကၡေပးၾကည့္ပါလား .. ကၽြန္မကိုတစ္ခုခုေျပာမွာေပါ့ ..

ဟုတ္ပါသည္ .. ကၽြန္မအခုမွအမွန္ကိုသိလာသည္ .. ဘယ္သူမွဒုကၡမလုိခ်င္ၾကဘူး .. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ဒုကၡေပးတတ္တဲ့သူမ်ားလား .. သူမ်ားအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မလုပ္သလား .. မသိပါ .. တစ္ေယာက္ေယာက္ထိခိုက္ေအာင္ ကၽြန္မလုပ္သလား .. မမွတ္မိပါ .. ကုိက္ခဲနာက်င္ေနေသာ ဦးေႏွာက္တစ္လံုး .. ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေနေသာ ႏွလံုးသား .. နိမ့္ဆင္းေနေသာစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ အတူလမ္းေလွ်ာက္လာေသာကၽြန္မသည္ အရႈံးသမားမ်ားလား .. ကၽြန္မမရႈံးခ်င္ဘူး .. ဟင့္အင္း ဘာမွမရႈံးခ်င္ပါဘူးကြယ္ .. ၿပိဳင္ပဲြမ်ားတြင္မရႈံးခ်င္သကဲ့သုိ႔ ကၽြန္မပုိင္ဆုိင္ေသာပစၥည္းမွန္သမွ်ကိုလည္း မဆံုးရႈံးခ်င္ပါ .. အႏုိင္မရပဲ ဆံုးရႈံးရတာ ဘာမွမေကာင္းပါ ..

သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မအကုန္ရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္ .. ပစၥည္းဥစၥာ .. အလုပ္ .. ေငြ .. မာန .. ခ်စ္သူ .. သူငယ္ခ်င္း .. မိသားစု .. .. ကၽြန္မတြင္ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါ .. အခြံသက္သက္ႏွင့္လူသာျဖစ္ပါသည္ .. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေပါ့ပါးေနသလုိပဲ .. ရွိသမွ်၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလည္း အခုေတာ့မရွိေတာ့ၿပီမုိ႔ ကၽြန္မလြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္ .. ဒါကဘာလဲ ရႈံးနိမ့္ျခင္းရဲ႕အရသာလား .. စိတ္၏ေပါ့ပါးျခင္း ကိုယ္၏ေပါ့ပါးျခင္းအျပည့္ႏွင့္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ .. ယခင္က တစ္ခါမွမေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာပံုစံျဖင့္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ ..

လ၏ မႈန္ဖ်ဖ်အလင္းေရာင္က ကၽြန္မေပၚသို႔ျဖာက်ေနခဲ့သည္ .. ထုိျမင္ကြင္းကုိ မ်က္လံုးထဲျမင္လာရင္း ၿပံဳးမိပါသည္ .. သိပ္ကိုလွေနမွာပဲ .. အရင္ဆုိေတြးမိမွာမဟုတ္ပါ .. လကို ဖ်တ္ကနဲေမာ့ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရမိသည္ .. ကၽြန္မသိပ္ကို ကဗ်ာဆန္ေနၿပီလား .. ေနပါေစေလ .. စိတ္ကိုအဆံုးထိလႊတ္ထားေပးလုိက္ေတာ့ပါမည္ .. ကၽြန္မေလွ်ာက္လာတာ ဘယ္ႏွနာရီေလာက္ရွိၿပီလဲ .. မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ .. ရွိပါေစ .. အခုကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ေတြမလုိေတာ့ပါဘူး .. ၿမိဳ႕ျပအရိပ္ေအာက္မွ ထြက္ခြာလာေသာအခါ လ၏ မႈန္ဖ်ဖ်အလင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ .. တိမ္မ်ားဖုံးအုပ္ကာ ေမွာင္မည္းလ်က္သာရွိေတာ့သည္ .. ကၽြန္မမေၾကာက္တတ္ေတာ့ပါ .. ယခင္ဆုိကၽြန္မက အေမွာင္ကုိ အလြန္ေၾကာက္ပါသည္ .. ယခုကၽြန္မမေၾကာက္ပါ .. ကၽြန္မရဲ၀င့္စြာျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါသည္ ..

တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ထုက နက္နဲသိပ္သည္းလာသည္ .. ည၏အလွဆုိသည္မွာလည္း မရွိပါ .. ေမွာင္မည္းအက်ည္းတန္လ်က္သာရွိပါသည္ .. ကၽြန္မခ်မ္းလာသည္ .. ကၽြန္မေတာတစ္ခုထဲကို ေရာက္လာၿပီ .. ရုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္အိပ္မက္မ်ားတြင္သာ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ ေတာနက္တစ္ခုလုိမ်ဳိးျဖစ္သည္ .. ေတာထဲေရာက္ေလ စိမ့္ကာေအးလာေလ .. ေအးခဲၿပီးေသသြားေတာ့မွာပဲ .. အုိ ဘာအေရးႀကီးလဲ အခုမေသလည္း ေနာက္ေသရမွာပဲမဟုတ္လား .. ေမွာင္မည္းေနေသာညတြင္ ကၽြန္မစမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ ..

ငွက္တစ္ေကာင္၏ေအာ္သံကို ကၽြန္မၾကားရသည္ .. မၾကားခ်င္ဘူး မၾကားခ်င္ဘူး .. ကၽြန္မကို ေလွာင္ေနေသာအသံမ်ားလား .. ငါမရႈံးေသးဘူး .. ငါမရႈံးခ်င္ဘူး .. ေတာအုပ္ထဲတြင္ ကၽြန္မလမ္းေပ်ာက္ေနၿပီ .. အစကတည္းက ဘယ္သြားမယ္မွန္းမသိပဲ ထြက္လာမိသည့္ခရီးမွာ လမ္းေပ်ာက္သည္ဆုိတာကေတာ့ ရီစရာေကာင္းေနသည္ .. သို႔ေသာ္ ကၽြန္မဒီေတာႀကီးထဲက ထြက္သြားခ်င္ေနၿပီ .. တစ္ေယာက္ေယာက္ကူညီပါဦး .. ေၾကာက္လန္႔စြာေအာ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္မအသံမွအပ တျခားအသံမၾကားရ .. သစ္ရြက္ေလတုိးသံကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာကၽြန္မသည္ ယခုေတာ့ ထုိအသံကို ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့သည္ .. သြားမွျဖစ္မယ္ .. မေနခ်င္ဘူး .. ကၽြန္မၿမိဳ႕ျပကိုပဲ ႏွစ္သက္တယ္ .. ကၽြန္မနဲ႔ကိုက္ညီတာ ၿမိဳ႕ျပပဲ .. ဒီေတာအုပ္မဟုတ္ပါ .. ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ ကၽြန္မေလွ်ာက္သြားေနမိျပန္သည္ ..

လမ္းကိုရွာရင္း ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွ အရိပ္တစ္ခုျဖတ္ေျပးသြားတာ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည္ .. လူရိပ္ႏွင့္တူသလုိပဲ .. လူပဲ ေသခ်ာပါတယ္ .. ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကၽြန္မသူ႔ေနာက္လုိက္သည္ .. သူသြားတာျမန္လြန္းလွသည္ .. ျမဴေတြကလည္း ဘာလို႔အဲေလာက္က်ေနရတာလဲ .. ကၽြန္မေကာင္းစြာမျမင္ရပါ .. အရာအားလံုးအုပ္ဆုိင္းေနသည္ .. ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ .. မသြားပါနဲ႔ ကၽြန္မကိုေခၚထုတ္သြားပါဦး .. ခလုတ္တိုက္လဲၿပိဳက်ရင္း ကၽြန္မသူ႔ကို ရွာသည္ .. မေတြ႔ရေတာ့ေသာအခါ ကၽြန္မအားငယ္စြာျဖင့္ ငိုမိျပန္သည္ .. ငိုရင္းႏွင့္ဆက္ရွာသည္ .. မေတြ႔ေတာ့ပါ .. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေတာနက္ထဲတြင္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္ ..

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မေမာလာသည္ .. ပင္ပန္းလွၿပီ နားပါရေစဦး .. သစ္ပင္တစ္ပင္၏ပင္စည္ကိုမွီကာ ကၽြန္မအရုပ္ႀကိဳးျပတ္ထုိင္ခ်လုိက္သည္ .. တိမ္ထုေအာက္မွလကုိ ေငးၾကည့္ကာ ကၽြန္မမ်က္ေတာင္ေတြေမွးစင္းလာသည္ .. အိပ္ေတာ့မယ္ ေတာအုပ္မကလုိ႔ ငရဲပဲေရာက္ေနေန အခုအိပ္လုိက္ဖုိ႔ေတာ့လုိအပ္ေနၿပီ .. အိပ္ရာကႏုိးမွပဲ ဆက္သြားေတာ့မည္ .. သစ္ရြက္ေလတုိးသံ ငွက္ေအာ္သံ မလင္းေသာလေရာင္ႏွင့္ ေမွာင္၍မည္းေသာညတြင္ ကၽြန္မတျဖည္းျဖည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္ ..
..........

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ခ်စ္စရာ့ထပ္ခုိး

အိဖူးက ဆယ္တန္းတုန္းက ေဘာ္ဒါေနခဲ့တာပါ .. ေဘာ္ဒါဆုိေပမဲ့လည္း ေနတဲ့ေက်ာင္းသားစုစုေပါင္းမွ အားလံုး ဆယ္ေယာက္တည္း .. မိန္းကေလးက အိဖူးအပါအ၀င္ေလးေယာက္ .. ေယာက်္ားေလးက ေျခာက္ေယာက္ေပါ့ .. က်ဴရွင္အိမ္ပုိင္ရွင္အဂၤလိပ္စာဆရာက ေဘာ္ဒါလက္ခံထားတာမ်ဳိးပါ .. ေဘာ္ဒါကရန္ကင္းမွာေလ .. ရန္ကင္း တုိက္ခန္းေလးေတြက သိၾကတဲ့အတုိင္း မိသားစုအခန္းေလးေတြဆိုေတာ့ က်ဴရွင္သင္ရတာက်ဥ္းတယ္ .. က်ဥ္းေတာ့ အေဆာင္ေတြ ထပ္ခ်ဲ႕ထပ္ခ်ဲ႕နဲ႔ .. နဂုိအိမ္ပံုစံေတာင္ေပ်ာက္တဲ့အထိပဲ .. အခန္းက ေျမညီထပ္မွာ ဆုိေတာ့လည္း ထပ္ခ်ဲ႕ရင္ခ်ဲ႕သလုိရတာေပါ့ေလ ..

ေဘာ္ဒါေနေတာ့ အရင္က်ဴရွင္သင္တဲ့အခန္းတစ္ခန္းမွာ ကုတင္သြင္းၿပီးေတာ့ ေယာက်္ားေတြကုိထားတယ္ .. သူတုိ႔ေျခာက္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒိအခန္းနဲ႔ကြက္တိပဲ .. ဆရာတုိ႔က ႏွစ္တုိင္းေဘာ္ဒါလက္ခံတယ္ .. ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးက အိဖူးတုိ႔ႏွစ္မွစလက္ခံတာ .. မိန္းကေလးေတြလည္းပါလာၿပီဆုိေတာ့ က်ဴရွင္အိမ္ပိုင္ရွင္ဆရာ နဲ႔ဆရာမက ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးမျဖစ္ေအာင္လုိ႔လားမသိ .. မင္းသမီး ၄ ပါးကုိ အိမ္ရဲ႕သီးသန္႔ဆန္တဲ့ အျမင့္ဆံုး တစ္ေနရာကို ပုိ႔လုိက္တာေပါ့ကြယ္ ..

အိဖူးတုိ႔ေလးေယာက္ေနရတဲ့ အင္း .. အခန္းလုိ႔ပဲေျပာရမလား .. အေဆာင္လုိ႔ေျပာရမလား .. ထားပါေတာ့ ေနရာေပါ့ .. အိဖူးတုိ႔ေနရာက အသစ္ထပ္ခ်ဲ႕ထားတဲ့ထဲက တစ္ေနရာပါပဲ .. အသစ္ဆိုမွ တကယ္အသစ္စက္စက္ .. နံရံေတြေတာင္ ေဆးျပည့္ေအာင္မသုတ္ရေသးဘူး .. အိမ္ကုိထပ္ခုိးလုိမ်ဳိးျမွင့္လုိက္တာေပါ့ .. တက္ရတဲ့ ေလွကားကလည္း အေခ်ာမဟုတ္ဘူး .. မတ္ေစာက္ေစာက္ႀကီးေတြ .. သစ္သားအၾကမ္းထည္ႀကီးေပါ့ .. ေလးဖက္ေလးနံကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီးတြယ္တက္ရသလိုပဲ .. သူမ်ားေလွခါးေတြနဲ႔ေျပာင္းျပန္ေလ .. အိဖူးတုိ႔ ေလွကားက ျမန္ျမန္ေျပးတက္မွ ျပဳတ္မက်တာ ဟိဟိ ..

အိမ္မႀကီးရဲ႕အေနာက္ဖက္လည္းက် .. အထပ္ျမင့္လည္းျဖစ္တဲ့ အိဖူးတုိ႔ထပ္ခိုးေနရာေလးက တကယ္ကုိ သီးသီးသန္႔သန္႔ေလး .. အိဖူးတုိ႔အခန္းေပၚကေနၾကည့္ရင္ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရန္ကင္းတစ္ထပ္တုိက္ေလး ေတြရဲ႕ေခါင္မုိးေတြနဲ႔သစ္ပင္ေတြပဲျမင္ရတယ္ .. မုိက္ေတာ့မုိက္တယ္ .. မုိက္တာက မုိက္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာက်က္မကပ္ရေသးေတာ့ ေႏြရာသီတုန္းက အေသကုိပူတာပဲ .. ေလးေယာက္သား ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ႔ေနတာကို မွတ္မိေသးတယ္ .. ေအာက္ကိုလည္း ဆင္းမေနခ်င္ဘူးေလ .. ေအာက္ရြာမွာက ေယာက်္ားေလးေတြ အပုိင္စားရထားတာ .. ေရာက္တာလည္းမၾကာေသးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔သိပ္လည္းမခင္ေသးဘူး .. အဲဒါေၾကာင့္ ေရာက္ခါစတစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္တုန္းက အေပၚမွာပဲ လိမ့္ပိတ္ၿပီးေနတာေပါ့ ..

အဲ ဒါေပမဲ့ မုိးရာသီတုန္းကေတာ့ ေခါင္မုိးကေနေရေတြယုိလို႔ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရေသးတယ္ .. ေခါင္မိုးထုပ္တန္းက သံေခါင္းေလးေတြကေန ေရေတြယုိစီးလာေရာ .. အဲဒါနဲ႔ ပင္ျမင့္စံမင္းသမီးေတြလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြရွာၿပီး ေရယုိတဲ့သံေခ်ာင္းေတြမွာ လုိက္ခ်ည္ရတာေပါ့ .. ပက္လက္ေမာ့ၾကည့္ရင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးေတြ ေရာင္စံုနဲ႔ .. လွမွလွ .. ေနာက္ကိစၥတစ္ခုက ယင္ေကာင္ေလ .. မုိးဦးရာသီေ ရာက္ေတာ့ သရက္သီးေတြသီးတယ္မဟုတ္လား .. အိဖူးတို႔ထပ္ခုိးနားပတ္ပတ္လည္မွာ သရက္ပင္ေတြရွိေတာ့ အားပါးပါး .. လာလုိက္တဲ့ယင္ေကာင္ဆုိတာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ျခင္ေထာင္ၿခံဳထားရတယ္ .. လာလာနားရင္ ယားတာကိုး .. အုိက္ကလည္းအုိက္တတ္ေတာ့ ေစာင္မၿခံဳႏုိင္ဘူး .. အဲေတာ့ ျခင္ေထာင္ၿခံဳတာေပါ့ ..

အိဖူးတုိ႔ထပ္ခုိးေလးက သိပ္မက်ယ္ပါဘူး .. အလ်ားက ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲဆုိေတာ့ လူေလးေယာက္အတြက္ အိပ္ရာက်ယ္က်ယ္ခင္းစာေလာက္ .. အနံကေတာ့ အိပ္ရာအရွည္လုိက္ခင္းထားတာအျပင္ ေျခရင္းမွာ ပစၥည္းေတြထားလို႔ရတယ္ .. ဒီေလာက္ပဲ .. ေခါင္းရင္းမွာေတာ့ စာအုပ္တင္ဖုိ႔လား ထုိင္ဖုိ႔လား ဘာလား စင္ျမင့္လုိဟာေလးရွိတယ္ .. အိဖူးတုိ႔ကေတာ့ ပစၥည္းတိုလီမိုလီေလးေတြထားတာပဲ .. (မုန္႔ျခင္းေတာင္းႀကီးတို႔ ပန္းကန္ေတြ အေအးဘူးေတြတုိ႔) .. ထပ္ခုိးေလးက ေထာင့္မွန္စတုဂံပံုစံ .. ေလွကားကေျခရင္းမွာ .. မ်က္စိထဲျမင္လားေတာ့မသိပါဘူး .. ထားပါေတာ့ေလ ..

ေဘာ္ဒါမွာေနတာ အိဖူးရယ္ .. ထက္ထက္ရယ္ .. သီရိရယ္ .. ငံုေလးရယ္ .. ေလးေယာက္ေပါ့ .. စေရာက္တဲ့ညက် ထက္ထက္က အိမ္ကုိလြမ္းလုိ႔တဲ့ ငုိေသးတယ္ .. ဆရာတုိ႔ဆူမွာလည္းစိုးေတာ့ က်ိတ္ၿပီးေခ်ာ့ရတာေျပာမေနနဲ႔ .. သီရိကေမာ္လၿမိဳင္ကလာတာ .. သူ႔အၿမႊာအစ္ကိုလည္းပါတယ္ .. ငံုေလးက ခရစ္ယာန္မေလး .. အိဖူးကေတာ့ အိဖူးေပါ့ေလ .. အဲဒိေန႔က စေရာက္တဲ့ေန႔မို႔လို႔လားမသိဘူး .. ဆရာတုိ႔ကလႊတ္ေပးထားတယ္ .. ဘာမွမလုပ္ခိုင္းဘူး .. (ဘာမွမလုပ္ခိုင္းေသးဘူးဆိုတာ စာက်က္ခုိင္းတာကိုေျပာတာ) အိဖူးတုိ႔ ေလးေယာက္ ညစာစားၿပီးကတည္းက အေပၚမွာစကားေျပာၾကတာ .. ညက်ေတာ့ ဆရာတုိ႔ကလည္း အိပ္ဖုိ႔လာေျပာတာ ေတာင္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆရာတုိ႔လည္းသြားေရာ စကားဆက္ေျပာၾကတာ မနက္ေလးနာရီ ေလာက္ထိပဲ .. အမွတ္တရေတြေပါ့ .. အခုေတြ႔လုိ႔ျပန္ေျပာရင္ အဲဒိအေၾကာင္းေတြျပန္ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္လုိက ္ရတာ .. အဟီး ဟီး ဟီး .. .. ေနာက္ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ထိ အဲလုိပဲ .. သူမ်ားေတြအိပ္ခ်ိန္မအိပ္ဘဲ ေန႔လည္ ခင္းက်မွ အိပ္ၾကတာ .. ၾကာေတာ့လည္း သိပ္မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါဘူး .. တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေျပာစရာက ကုန္သြားတာကိုး ..

ဒါကေက်ာင္းမဖြင့္ေသးခင္က ေဘာ္ဒါကာလေပါ့ .. ေနာက္တစ္ႏွစ္လံုးေပါက္ကရေတြ .. စြန္႔စားခန္းေတြလာမယ္ .. မၾကာမီ လာမည္ ေမွ်ာ္ေပါ့ေနာ္ ..