ကေလးတုိ႔အေဖ

ကာလၾကာတဲ့ ၾကာသပေတးေန႔တစ္ရက္ေလးမွာ အိမ္က တုိ႔ဘဂ်မ္းတစ္ေယာက္ ကေလးအေဖျဖစ္သြားေလရဲ႕.. “တုိ႔ဘဂ်မ္း” ဆုိတာႀကီးကို သိတဲ့လူေတြလည္း သိၾကမွာပါ.. အိဖူးတို႔အိမ္က အင္မတန္ခ်စ္ရပါေသာ ေခြးကေလးေပါ့.. ဘဂ်မ္းအေၾကာင္းကို ပို႔စ္လုပ္ေရးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိေပမယ့္ ဘယ္ကေနစေရးရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့တာ.. အခုေတာ့ ဒီေကာင္ႀကီး ကေလးငါးေယာက္အေဖျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ စေရးလုိက္ပါၿပီ..

ဘဂ်မ္းကို အိမ္စေခၚလာေတာ့ လသားအရြယ္ေလး.. ႏုိ႔ျပတ္ခါစအရြယ္ေပါ့.. ေခၚလာတုန္းက ဘဂ်မ္းတစ္ေကာင္ တည္းမဟုတ္ဘူး.. သူနဲ႔ေမာင္ႏွမေတာ္တဲ့ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ပါေသးတယ္.. နာမည္ကေတာ့ “ၾကာညိဳ” တဲ့.. ၾကာညိဳေလးက သက္ဆုိးမရွည္ဘူး.. အိမ္မွာေနတာ တစ္လေလာက္ပဲၾကာၿပီး ေသသြားတယ္.. အဲဒိေတာ့ ဘဂ်မ္းတစ္ေကာင္တည္းျဖစ္သြားပါေလေရာ..

တကယ္ေတာ့ ဘဂ်မ္းဟာ ေခြးတစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး.. မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္.. သမီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ ေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာ သားတစ္ေယာက္ေရာက္လာသလုိပဲ.. ကၽြန္မတို႔ေမေမက ဘဂ်မ္းကိုအရူးအမူးခ်စ္တာပါ.. ဘဂ်မ္းေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေနရင္းထုိင္ရင္း အငယ္ဆံုးဆုိတဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို အလုခံရေသးတယ္.. အရင္တုန္းက ေမေမက ကၽြန္မကုိ “ကေလးေလး” လုိ႔ေခၚေလ့ရွိတယ္.. ဘဂ်မ္းေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ “ကေလးေလး” ဆုိတဲ့အသံုးႏႈန္းဟာ ကၽြန္မအတြက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘဂ်မ္းအတြက္သာျဖစ္သြားပါတယ္.. “ကေလးေလး” “သားကေလး” “ဂ်မ္းဂ်မ္း” အေခၚေပါင္းစံုလင္စြာနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္း.. အဲလုိခ်စ္စႏုိးနဲ႔ေခၚလုိက္ရင္ သူ႔ကုိေခၚလုိ႔မို႔လုိ႔ပဲ သိတယ္.. ေရာက္ရာအရပ္ကေန ေျပးလာတတ္တယ္.. ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ “ခၽြဲဘဂ်မ္း”တို႔ “ဂ်မ္းတံုးႀကီး”တို႔ “ခ်ီးထုပ္ေကာင္”တုိ႔ အဲလုိေခၚတာပဲ.. ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္ စိတ္ေကာက္တတ္ၿပီး မေက်နပ္ရင္ မ်က္ေစာင္းထုိးတတ္တဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ဘဂ်မ္းႀကီးကေတာ့ အိမ္မွာ အၿမဲမင္းသားပါပဲ..

ဘဂ်မ္းမွာ အင္မတန္ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုရွိေသးတယ္.. ဘာလဲဆုိေတာ့ အစံုစားတာပဲ.. ထမင္းဟင္းသာ ဂ်ီးမ်ားတာ.. သေရစာမုန္႔ဆုိရင္ေတာ့ ဘာလာလာပဲ.. “ေရခဲမုန္႔ ေခ်ာကလက္” ဒါေလာက္ေတာ့ထား.. တျခားေခြးေတြလည္းစားတယ္.. “ေနၾကာေစ့ သရက္ျပင္” အင္း ဒါေတာ့ထူးဆန္းလာၿပီ.. “ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ မခ်စ္စုသရက္သီး” အမ္မယ္ေလး မေကၽြးရင္ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး အေရွ႕ကေန ထုိင္ၾကည့္ေနတတ္တာ.. အေကာင္းေတာ့ မမွတ္နဲ႔ေနာ္.. အဲဒါေတြကုိ သူကစိတ္ပုတ္ၿပီးစားတာ.. သိၾကရဲ႕လား..ကၽြန္မတို႔ေတြစားရင္ သူလည္းစားမယ္ဆိုတဲ့ အထာေပါ့..

စိတ္ပုတ္ၿပီး ဘဝင္ျမင့္တတ္တဲ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူေခြးမွန္းမသိေတာ့ဘူးေလ.. အခုဆုိရင္ အိမ္နားမွာေမြးထားတဲ့ အိမ္ေခြးေတြအမ်ားႀကီးပဲ.. ဒါေပမယ့္လည္း အတူတူေဆာ့တာေတြဘာေတြ မရွိဘူး.. ဘဂ်မ္းတုိ႔ကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ကုိခၽြဲရင္းနဲ႔ပဲ ၿပီးေနတာပဲ.. အခုေတာ့ ဒင္းလည္း ကေလးအေဖျဖစ္ၿပီ.. ကေလးအေဖႀကီးက ဟိုးအရင္ေခတ္ကလိုမ်ဳိးအေဖအတုိင္းပဲ.. ကေလးေတြကို အနားကပ္မခံဘူး.. အခုေခတ္လူႀကီးေတြ ေျပာၾကတယ္မလား.. ေရွးေခတ္လူႀကီးေတြက ကေလးေတြကို ထုတ္မခ်စ္ျပတတ္ဘူး ဆုိတာေလ.. ဘဂ်မ္းက သူ႔ကေလးေတြအတြက္ အဲလုိအေဖမ်ဳိးႀကီး.. ဂြတီးဂြက်ႀကီးေပါ့.. တကယ္ကို ရွမ္းေဘာင္းဘီေကာင္.. ကေလးအေဖသာျဖစ္တာ သူကိုယ္တုိင္မွာေတာ့ ကေလးလုပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ..

အေျခအေနေတြ ဘယ္လုိေျပာင္းေျပာင္း ေမြးရာပါ“ခၽြဲေရာဂါ”ကေတာ့ ေျပာင္းမယ္မထင္ဘူး.. အဲလို ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ဘဂ်မ္းပါ.. ေနာက္ႀကံဳလုိ႔ အိမ္လာလည္ရင္ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေနာ့...။