“အမွတ္တရ”ဆိုတာ ၾကာရွည္မွတ္မိေနဖုိ႔မလြယ္ဘူးလုိ႔ လက္ခံခဲ့တဲ့ ငယ္ဟာ ေမာင္နဲ႔ပက္သတ္ၿပီး ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုကို အၿမဲမွတ္မိေနပါတယ္.. မထူးဆန္းဘူးလားေနာ္.. ဘာကုိမွႀကိဳေတြး ႀကိဳစဥ္းစားေလ့မရွိတဲ့ငယ္.. ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကိစၥေတြကို မွတ္မထားတတ္တဲ့ငယ္က ကိစၥေသးေသးေလးတစ္ခုကို မွတ္မိေနပါတယ္.. ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတာမုိ႔လုိ႔မ်ားလားမသိပါဘူးကြယ္..
အဲဒိေန႔က မုိးရြာတယ္.. မိုးေရအနည္းငယ္စိုရြဲေနခဲ့တဲ့ ငယ္တစ္ေယာက္ ေမာင့္ကိုေက်ာင္းေပါက္၀ကေန ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္.. ငယ္တုိ႔အိမ္တူတူျပန္ေလ့ရွိတာ ေမာင္မွတ္မိပါရဲ႕လား.. ထီးနီနီေလးကုိ ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေမာင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ငယ္ဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္.. ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ငယ့္မွာ ထီးမပါလုိ႔ေလ.. သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ ထီးေအာက္မွာ ခုိကပ္ရပ္ၿပီး ေမာင့္ကိုေစာင့္ေနခဲ့တာ ေမာင္ျမင္ရင္ေတာ့ ငယ့္ကုိ ဆူဦးမွာပဲ.. တျခားလူေတြဆူပူရင္ ငယ္မႀကိဳက္တတ္ေပမယ့္ ေမာင္ကႀကိမ္းေမာင္းရင္ေတာ့ သေဘာက်ပါ တယ္.. “ၾကပ္ၾကပ္သတိထား” လို႔ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္အသံနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတတ္တဲ့ ေမာင္ရဲ႕ဆူပူမႈမ်ားကုိ ငယ္အၿမဲတမ္းေက်နပ္ေနခဲ့တာပဲ..
ေမာင္ကငယ့္ကုိျမင္ေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာတယ္.. ငယ္မုိးေရေတြစုိေနတာကို ေမာင္ေတြ႔သြားတာမုိ႔ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လာတာလား.. ေမာင့္ကိုၾကည့္ေနရတာကိုက စိတ္ထဲမွာသီးသီးသန္႔သန္႔ေလးခံစားရပါတယ္.. ျမင္ရတာဘယ္သူနဲ႔မွမတူတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးကိုဆုိလုိပါတယ္ ေမာင္.. ေအးေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေႏြးလာသလုိခံစားရၿပီး ဝမ္းနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္ရႊင္လာပါတယ္..
ေမာင့္ထီးေအာက္ကုိ ဝင္လုိက္ၿပီး ငယ္ၿပံဳးျပလုိက္ပါတယ္.. ဘာလို႔ထီးမပါလာတာလဲဆိုတဲ့ ေမာင္ေမးလာမယ့္ အေမးအတြက္ ႀကိဳကာထားတဲ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိအၿပံဳးတစ္ခုပါ.. ေမာင္က ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ေခါက္လုိက္ရင္း “အရူးမ” လို႔ေရရြတ္တာကို ငယ္ေက်နပ္စြာနားေထာင္ေနခဲ့တယ္.. ငယ့္ကို ေမာင္အဲလုိေခၚရင္ အရမ္းကို သေဘာက် တာပဲ.. ေက်ာင္းကားဆီကို ေလွ်ာက္သြားတဲ့လမ္းမွာ ေမာင္ကငယ့္ကုိ တစ္ေန႔တာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္.. ငယ္က စိတ္မဝင္စားခ်င္ေယာင္ဟန္ေဆာင္ရင္းက ေမာင္ေျပာတာေတြကိုနားေထာင္မယ္.. ငယ္နဲ႔ေမာင့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ပံုစံေလးက သိပ္ၿပီးရုိးရွင္းပါတယ္ ေမာင္.. အခုမွတန္ဖုိးထားေနမိတာကေတာ့ ငယ့္အမွား ေပါ့..
ေမာင္ အဲဒိေန႔ကေျပာတာ ဟာသေတြပါ.. ဆရာတစ္ေယာက္က ဆူေနတုန္းမွာ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ပုဆုိးကၽြတ္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာေနခဲ့တာ.. ပုဆုိးကၽြတ္တာကုိေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ငယ္က ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာနဲ႔သပ္လုိက္မိတာေၾကာင့္ ေမာင္ကေခါင္းကိုထုရင္း “ပုဆုိးကၽြတ္တာၾကားေတာ့ တံေတြးေတာင္ ္မထိန္းႏုိင္ဘူးလား ဟုတ္လား” လုိ႔ေျပာတာကို အစက နားမလည္လုိက္ဘူးေလ.. အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေမာင့္ကုိေမာ့ၾကည့္မိတယ္.. ငယ္ဘာလုပ္မိလို႔ပါလိမ့္.. ကုိယ့္အက်င့္နဲ႔ကိုယ္ ႏႈတ္ခမ္းသပ္မိတာပါလုိ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးမိေသးတယ္.. ေမာင္က ၿပံဳးစစနဲ႔ၾကည့္ေနေတာ့မွ ေနာက္ေနမွန္းသိတယ္.. ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့ ငယ္ပါလားေနာ္.. မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေမာင့္ကိုျပန္ေျပာမိၿပီး ငယ္မုန္႔ဆက္စားေနမိတယ္.. ေမာင္ကငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္တယ္..
အဲဒိတစ္ညေနေလးဟာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ပါဘူး.. တကယ္ဆုိ မိနစ္ပုိင္း ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ.. အဲဒါကုိပဲျပန္ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိဘူး.. ေမာင္မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပုိင္း ငယ္လြမ္းေနတာ အဲဒိညေနက အဲဒိတစ္ခဏေလးပါ .. အခုေတာ့ ငယ္ထီးယူတဲ့အက်င့္ရွိလာပါၿပီ.. ထီးနီနီကိုေတြ႔တုိင္း ေမာင္မ်ားျဖစ္မလားလုိ႔ အစိုးမရတဲ့စိတ္က လုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္.. ငယ္ေနထိုင္တဲ့ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ထီးနီနီေဆာင္းတာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္မွန္း သိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ငယ္က ခပ္တံုးတံုး မိန္းမမဟုတ္လား.. အခုခ်ိန္ထိကုိ ရူးမိုက္စြာနဲ႔ပဲ ထီးအနီေရာင္ေတြကို စဲြလန္းေနတုန္းပါ..
“မင္းငါ့ကုိဘယ္ေလာက္နားလည္လုိ႔လဲ”ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ အေဝးႀကီးေဝးခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္.. ဘယ္သူမွေနာင္တမရတာ က်ိန္းေသရဲ႕လား.. ေမာင့္ကိုနားမလည္ဘူးလုိ႔ ေမာင္ထင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆုိေတာ့လည္း ေမာင္ေနာင္တရ မရကို မခန္႔မွန္းတတ္တာအမွန္ပဲေလ.. (ခ်စ္ရုံကလဲြလို႔) နားလည္မႈေတြ အေလွ်ာ့ေပးမႈေတြ ယုယမႈေတြ ဦးစားေပးမႈေတြမရွိတဲ့ငယ္.. ေမာင္က ငယ့္အတြက္ အရာရာခြင့္လႊတ္ေပး တတ္ေပမယ့္ ငယ္ကေတာ့ ေမာင့္ကုိနားမလည္ေပးခဲ့ေတာ့လည္း ျပႆနာေတြျဖစ္လာတာမဆန္းပါဘူး.. အေလွ်ာ့ေပးတယ္ဆိုတာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပဲရွိမွာေပါ့..
အခုေတာ့လည္း ဘဝတစ္ခုဆီမွာ ငယ္တုိ႔စီးေမ်ာခဲ့ရၿပီ.. ေဝးသြားတာ အခုိက္အတန္႔ တစ္ခုစာေလာက္ ၾကာသြားေပမဲ့ ေမာင္နဲ႔ျပန္မေတြ႔မိတာ အံ့ၾသစရာ.. ငယ့္ဘက္က သိပ္ေတာင့္တေနလြန္းလို႔မ်ားလားမသိပါဘူး.. ေမာင့္အေပၚအမွားမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ေတြ႔ခ်င္လြန္းတာေတာင္ တစ္ခါမွျပန္မေတြ႔ၾကတာလား.. အဲလုိမ်ား လား.. မိုးရြာတဲ့တစ္ညေနေလာက္မွာေတာ့ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္.. ေမာင္ထီးအနီေလးေဆာင္းေန တုန္းပဲလား.. ..
အဲဒိေန႔က မုိးရြာတယ္.. မိုးေရအနည္းငယ္စိုရြဲေနခဲ့တဲ့ ငယ္တစ္ေယာက္ ေမာင့္ကိုေက်ာင္းေပါက္၀ကေန ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္.. ငယ္တုိ႔အိမ္တူတူျပန္ေလ့ရွိတာ ေမာင္မွတ္မိပါရဲ႕လား.. ထီးနီနီေလးကုိ ေဆာင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေမာင့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ငယ္ဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္.. ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ငယ့္မွာ ထီးမပါလုိ႔ေလ.. သူငယ္ခ်င္းမေလးရဲ႕ ထီးေအာက္မွာ ခုိကပ္ရပ္ၿပီး ေမာင့္ကိုေစာင့္ေနခဲ့တာ ေမာင္ျမင္ရင္ေတာ့ ငယ့္ကုိ ဆူဦးမွာပဲ.. တျခားလူေတြဆူပူရင္ ငယ္မႀကိဳက္တတ္ေပမယ့္ ေမာင္ကႀကိမ္းေမာင္းရင္ေတာ့ သေဘာက်ပါ တယ္.. “ၾကပ္ၾကပ္သတိထား” လို႔ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္အသံနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတတ္တဲ့ ေမာင္ရဲ႕ဆူပူမႈမ်ားကုိ ငယ္အၿမဲတမ္းေက်နပ္ေနခဲ့တာပဲ..
ေမာင္ကငယ့္ကုိျမင္ေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာတယ္.. ငယ္မုိးေရေတြစုိေနတာကို ေမာင္ေတြ႔သြားတာမုိ႔ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လာတာလား.. ေမာင့္ကိုၾကည့္ေနရတာကိုက စိတ္ထဲမွာသီးသီးသန္႔သန္႔ေလးခံစားရပါတယ္.. ျမင္ရတာဘယ္သူနဲ႔မွမတူတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးကိုဆုိလုိပါတယ္ ေမာင္.. ေအးေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေႏြးလာသလုိခံစားရၿပီး ဝမ္းနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္ရႊင္လာပါတယ္..
ေမာင့္ထီးေအာက္ကုိ ဝင္လုိက္ၿပီး ငယ္ၿပံဳးျပလုိက္ပါတယ္.. ဘာလို႔ထီးမပါလာတာလဲဆိုတဲ့ ေမာင္ေမးလာမယ့္ အေမးအတြက္ ႀကိဳကာထားတဲ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိအၿပံဳးတစ္ခုပါ.. ေမာင္က ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ေခါက္လုိက္ရင္း “အရူးမ” လို႔ေရရြတ္တာကို ငယ္ေက်နပ္စြာနားေထာင္ေနခဲ့တယ္.. ငယ့္ကို ေမာင္အဲလုိေခၚရင္ အရမ္းကို သေဘာက် တာပဲ.. ေက်ာင္းကားဆီကို ေလွ်ာက္သြားတဲ့လမ္းမွာ ေမာင္ကငယ့္ကုိ တစ္ေန႔တာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပေလ့ရွိတယ္.. ငယ္က စိတ္မဝင္စားခ်င္ေယာင္ဟန္ေဆာင္ရင္းက ေမာင္ေျပာတာေတြကိုနားေထာင္မယ္.. ငယ္နဲ႔ေမာင့္ရဲ႕ေန႔စဥ္ပံုစံေလးက သိပ္ၿပီးရုိးရွင္းပါတယ္ ေမာင္.. အခုမွတန္ဖုိးထားေနမိတာကေတာ့ ငယ့္အမွား ေပါ့..
ေမာင္ အဲဒိေန႔ကေျပာတာ ဟာသေတြပါ.. ဆရာတစ္ေယာက္က ဆူေနတုန္းမွာ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ပုဆုိးကၽြတ္သြားတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာေနခဲ့တာ.. ပုဆုိးကၽြတ္တာကုိေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ငယ္က ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာနဲ႔သပ္လုိက္မိတာေၾကာင့္ ေမာင္ကေခါင္းကိုထုရင္း “ပုဆုိးကၽြတ္တာၾကားေတာ့ တံေတြးေတာင္ ္မထိန္းႏုိင္ဘူးလား ဟုတ္လား” လုိ႔ေျပာတာကို အစက နားမလည္လုိက္ဘူးေလ.. အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေမာင့္ကုိေမာ့ၾကည့္မိတယ္.. ငယ္ဘာလုပ္မိလို႔ပါလိမ့္.. ကုိယ့္အက်င့္နဲ႔ကိုယ္ ႏႈတ္ခမ္းသပ္မိတာပါလုိ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးမိေသးတယ္.. ေမာင္က ၿပံဳးစစနဲ႔ၾကည့္ေနေတာ့မွ ေနာက္ေနမွန္းသိတယ္.. ေတာ္ေတာ္တုံးတဲ့ ငယ္ပါလားေနာ္.. မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ေမာင့္ကိုျပန္ေျပာမိၿပီး ငယ္မုန္႔ဆက္စားေနမိတယ္.. ေမာင္ကငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး တဟားဟားရယ္တယ္..
အဲဒိတစ္ညေနေလးဟာ ျဖစ္ပ်က္သြားတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ပါဘူး.. တကယ္ဆုိ မိနစ္ပုိင္း ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ.. အဲဒါကုိပဲျပန္ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိဘူး.. ေမာင္မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပုိင္း ငယ္လြမ္းေနတာ အဲဒိညေနက အဲဒိတစ္ခဏေလးပါ .. အခုေတာ့ ငယ္ထီးယူတဲ့အက်င့္ရွိလာပါၿပီ.. ထီးနီနီကိုေတြ႔တုိင္း ေမာင္မ်ားျဖစ္မလားလုိ႔ အစိုးမရတဲ့စိတ္က လုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္.. ငယ္ေနထိုင္တဲ့ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ထီးနီနီေဆာင္းတာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္မွန္း သိပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ငယ္က ခပ္တံုးတံုး မိန္းမမဟုတ္လား.. အခုခ်ိန္ထိကုိ ရူးမိုက္စြာနဲ႔ပဲ ထီးအနီေရာင္ေတြကို စဲြလန္းေနတုန္းပါ..
“မင္းငါ့ကုိဘယ္ေလာက္နားလည္လုိ႔လဲ”ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ အေဝးႀကီးေဝးခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္.. ဘယ္သူမွေနာင္တမရတာ က်ိန္းေသရဲ႕လား.. ေမာင့္ကိုနားမလည္ဘူးလုိ႔ ေမာင္ထင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆုိေတာ့လည္း ေမာင္ေနာင္တရ မရကို မခန္႔မွန္းတတ္တာအမွန္ပဲေလ.. (ခ်စ္ရုံကလဲြလို႔) နားလည္မႈေတြ အေလွ်ာ့ေပးမႈေတြ ယုယမႈေတြ ဦးစားေပးမႈေတြမရွိတဲ့ငယ္.. ေမာင္က ငယ့္အတြက္ အရာရာခြင့္လႊတ္ေပး တတ္ေပမယ့္ ငယ္ကေတာ့ ေမာင့္ကုိနားမလည္ေပးခဲ့ေတာ့လည္း ျပႆနာေတြျဖစ္လာတာမဆန္းပါဘူး.. အေလွ်ာ့ေပးတယ္ဆိုတာလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပဲရွိမွာေပါ့..
အခုေတာ့လည္း ဘဝတစ္ခုဆီမွာ ငယ္တုိ႔စီးေမ်ာခဲ့ရၿပီ.. ေဝးသြားတာ အခုိက္အတန္႔ တစ္ခုစာေလာက္ ၾကာသြားေပမဲ့ ေမာင္နဲ႔ျပန္မေတြ႔မိတာ အံ့ၾသစရာ.. ငယ့္ဘက္က သိပ္ေတာင့္တေနလြန္းလို႔မ်ားလားမသိပါဘူး.. ေမာင့္အေပၚအမွားမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ေတြ႔ခ်င္လြန္းတာေတာင္ တစ္ခါမွျပန္မေတြ႔ၾကတာလား.. အဲလုိမ်ား လား.. မိုးရြာတဲ့တစ္ညေနေလာက္မွာေတာ့ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္.. ေမာင္ထီးအနီေလးေဆာင္းေန တုန္းပဲလား.. ..
No comments:
Post a Comment