က်ဳိးေၾကအိပ္မက္မ်ား၏လမ္းက်ယ္

ဂစ္တာတစ္လက္ကုိ ေက်ာမွာလြယ္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ထုိလမ္းေလးထဲတြင္ အၿမဲေတြ႔ရတတ္ပါသည္ .. လမ္းေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ပ်ဥ္းမပင္မ်ား အစီအရီေပါက္ေနသည္ .. တခါတရံ သူျပန္လာေသာ ညဖက္အခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ အိပ္ေမာက်လ်က္ရွိသျဖင့္ လမ္းေလးသည္ လူရွင္းေနေလ့ရွိသည္ .. သူကေတာ့ လူရွင္းသည္ မရွင္းသည္ကုိပင္ သတိမူမိပံုမေပၚ .. ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္းသာ အဆက္မျပတ္ေလွ်ာက္ေနသည္ ..

တကုိယ္ေရတည္းေလွ်ာက္လာေသာ သူ႔ပံုစံသည္ အထီးက်န္ဆန္လွသလုိ တဆက္တည္းမွာပင္ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးလွပါသည္ .. လေရာင္က သူ႔ေပၚတြင္ သူ႔ေက်ာေပၚက ဂစ္တာေလးေပၚတြင္ ျဖာက်လ်က္ .. သူ႔ေဘးနားတြင္ သူ၏ပါးလွပ္ေသာ အရိပ္ကသာ အေဖာ္သဟဲတစ္ေယာက္သဖြယ္ ကပ္ၿငိပါလာသည္ .. ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာညတြင္ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံက တစ္ခုတည္းေသာဆူညံသံျဖစ္သည္ .. သူလမ္းေလွ်ာက္ လာသည္ကုိ ၾကည့္မိလွ်င္ ထုိအရာႏွစ္ခုကိုသာ သတိထားမိေပလိမ့္မည္ .. သူ႔အရိပ္ႏွင့္ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံ ..

သူ႔ပံုစံသည္ ေလာကႀကီးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္စရာကလဲြလို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရွိသလုိပင္ .. ပူပင္ျခင္းမရွိသလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္း မရွိပါ .. ေျခတစ္လွမ္းႏွင့္ ေနာက္တစ္လွမ္းၾကားတြင္ စဥ္းစားေတြေဝမႈမပါ .. တြန္႔ဆုတ္မႈမပါ .. ထုိ႔အတူ တက္ၾကြမႈမပါ ႏုိးၾကားမႈမပါ .. ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ဗလာသက္သက္ .. ပန္းတိုင္မသိသလုိ ခရီးဆံုးတြင္ ေစာင့္ႀကိဳေနမည့္သူလည္းရွိပံုမေပၚပါ .. သုိ႔ေသာ္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႕ႏုိး ရွာေဖြေနသလုိ ..

သူသည္ အိပ္မက္ေကာ မက္တတ္ပါသလား .. တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ခရမ္းေရာင္ပ်ဥ္းမပန္းမ်ား ေၾကြက် ေနေသာ .. ျဖာက်ေနေသာ လေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုေနေသာ လမ္းမက်ယ္ေလးသည္ အိပ္မက္မက္ ခ်င္စရာေကာင္းလွပါသည္ .. ထုိကဲ့သို႔ လွပေသာလမ္းေလးကိုပင္ သတိမျပဳေလာက္ေအာင္ သူ႔အေတြးမ်ားက တစ္ခုခုေပၚတြင္ စူးစိုိက္ေနပံုရပါသည္ ..

သို႔မဟုတ္ သူအိပ္မက္မက္ေနျခင္းျဖစ္မည္ .. လမ္းေလးကိုမက္ေနျခင္း မဟုတ္သည့္တုိင္ တစ္ခုခုကို အိပ္မက္မက္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ .. လမ္းေလးထက္လွပသည့္အရာ .. လေရာင္ထက္ပိုလင္းေသာအရာ .. သူ႔ဂစ္တာေလးထက္ သံစဥ္ပိုခ်ဳိျမၿပီး .. သူ႔ႏွလံုးကုိ ဒိထက္ပိုခုန္ႏုိင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ အရာတစ္ခုခု အေၾကာင္းကို သူအိပ္မက္မက္ေနလိမ့္မည္ .. ခ်ဳိၿမိန္ေသာအိပ္မက္မက္ေနသူႏွင့္တူသလို အိပ္မက္ဆုိးတစ္ခုကို အၿမဲေတြးေနသူႏွင့္လည္း တူေနေသးသည္ ..

တစ္ည .. မုိးရြာၿပီးစမို႔ ပ်ဥ္းမပင္မ်ားစိုစြတ္ကာ လမ္းမသည္လည္း မိုးနံ႔တသင္းသင္းပ်ံ႕လ်က္ရွိသည္ .. သူျပန္လာသည္ .. ခရမ္းေရာင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္က ေလႏွင့္အတူလြင့္ကာ သူ႔ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္လာသည္ .. ရုတ္တရက္ အရွိန္သတ္လုိက္သျဖင့္ သူ တံု႔ ကနဲရပ္သြားသည္ .. သူ႔ေရွ႕က ခရမ္းေရာင္ပန္းေလးကို ၾကည့္ ေနသည္ .. အရင္က မျမင္ဖူးေသာအရာတစ္ခုကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတုိင္း ပန္းေလးကိုေငးၾကည့္ေနသည္ .. သူသည္ အိပ္မက္မွ ႏုိးလာသည္ႏွင့္တူေနေတာ့သည္ .. ပန္းေလးကို ယူလုိက္ၿပီး သူဆက္ထြက္သြားပါသည္ .. ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္သို႔ တဲြေလာင္းခ်ထားၿပီး လႊဲရမ္းျခင္းမရွိသည့္ သူ႔လက္ထဲသို႔ ပန္းပြင့္ေလးပါသြားသည္ .. သူ႔အိပ္မက္ကုိ ပုိျပည့္စံုေအာင္ သို႔မဟုတ္ အိပ္မက္မွ ႏုိးထေအာင္ ပန္းေလးက လုပ္ေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္ ..

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထုိေန႔မွစ၍ သူ႔ကို လမ္းေလးထဲတြင္ ဘယ္ေတာ့မွမေတြ႔ရတတ္ေတာ့ေပ .. ၿမိဳ႕ေတာ္ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ လေရာင္လင္းသည့္ လမ္းေလးထဲသို႔ ဂစ္တာတစ္လက္ေက်ာမွာလြယ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာတတ္သည့္ သူသည္ လုိခ်င္တာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပံုရသည္ ..

သူသည္ အိပ္မက္မက္တတ္သူ ဟုတ္ပါသလား ..
အိပ္မက္လွလွမက္တတ္သူလား .. အိပ္မက္ဆုိးမ်ားျဖင့္ ႏုိးထေနတတ္သူလား ..
ပန္းပြင့္ေလးေၾကာင့္ သူအိပ္မက္မက္မလား .. ထုိပန္းေလးေၾကာင့္ အိပ္မက္ကလန္႔ႏုိးမလား ..

သုိ႔မဟုတ္ ပန္းပြင့္ေလးက သူ၏ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာအိပ္မက္မ်ားလား ..