တကယ္လို႔မ်ား

“တကယ္လို႔မ်ား ငါေသသြားခဲ့ရင္”ဆုိသည့္အေတြးမ်ဳိးကုိ လူေတြေတြးဖူးၾကပါသည္ .. ကုိယ့္အနားကလူေတြ ကုိယ္မရွိေတာ့ရင္ ဘယ္လုိမ်ားက်န္ခဲ့မွာလည္းဆုိတာကို သိခ်င္ရုံသက္သက္ျဖင့္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ စိတ္ကေတြးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္ .. သို႔မဟုတ္ ေသရေတာ့မွာကုိ သိေနသည့္လူတခ်ဳိ႕က က်န္ခဲ့မည့္မိသားစုအသုိင္းအဝုိင္းအတြက္ စိတ္မခ်ႏုိင္စြာေတြးမိျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ ..

ကၽြန္မသာေသသြားရင္ အရင္ဆံုးငုိေၾကြးမည့္သူမ်ားမွာ ကၽြန္မ၏မိသားစုမ်ားျဖစ္ပါသည္ .. မိသားစုထဲတြင္ ကၽြန္မသည္အငယ္ဆံုးျဖစ္ပါသည္ .. စိတ္အေကာက္တတ္ဆံုး အဆုိးဆံုးျဖစ္သလုိ အသံုးမက်ဆံုးလည္းျဖစ္ေသးသည္ .. သုိ႔ေသာ္လည္း မိသားစုထဲတြင္ ကၽြန္မ၏အခန္းက႑မွာ ေပ်ာက္ကြယ္ေမွးမွိန္သြားျခင္းမရွိ .. ဒါေပါ့ေလ ဒါမ်ဳိးကိုပဲ မိသားစုဟုေခၚသည္မဟုတ္လား ..

ကၽြန္မမရွိေတာ့ေသာအခါ အိမ္တြင္ တစ္ခုခုလုိသလုိျဖစ္ေနမွာလား .. ခါတိုင္းညေန ၄ နာရီတြင္ ကၽြန္မေက်ာင္းမွအိမ္သုိ႔ ျပန္လာေနက်ျဖစ္သည္ .. ကၽြန္မအိမ္တြင္မရွိေတာ့ေသာအခါ ေမေမသည္ ထုိညေန ၄ နာရီအခ်ိန္တြင္ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး “ျပန္လာပါၿပီ”ဟုေျပာလုိက္သည့္အသံကုိ ေမွ်ာ္ေနေပလိမ့္မည္ .. ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မရွိတုန္းက အိမ္တြင္ကၽြန္မ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ အသံမ်ားကုိ ေမေမၾကားေယာင္ေနမွာလား .. ညဘက္တြင္ေတာ့ မိသားစုစကားဝုိင္းမ်ားတြင္ ကၽြန္မအသံလုိေနေသးေၾကာင္း သူတုိ႔သတိျပဳမိလိမ့္မည္ .. ထုိအခါက်ရင္ေကာ သူတို႔စကားဆက္ေျပာေနႏုိင္ပါ့မလား .. ေဖေဖကေတာ့ သူ႔ကုိအေညာင္းေျပနင္းေပးမည့္ ကၽြန္မမရွိေတာ့သည္ကုိ လြမ္းေနေသာ္လည္း အံႀကိတ္ကာမငိုဘဲေနလိမ့္မည္ .. ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကုိအစ္မေတြကေတာ့ အရင္ကမီးပ်က္ပ်က္တြင္ ေပါက္ကရေတြေျပာခဲ့လုပ္ခဲ့သည္ကုိ သတိရေနေပမည္ .. ကၽြန္မေမြးထားေသာ hamster ေတြကုိေတြ႔တုိင္း ကၽြန္မအရင္က hamster ေတြနဲ႔ေဆာ့ေနတဲ့ပံုကို သတိရၾကမလား .. ကၽြန္မရဲ႕အသံုးအေဆာင္ေတြကုိေကာ သိမ္းဆည္းလုိက္မွာလား .. ဒီအတုိင္းကၽြန္မရွိေသးသလုိ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ဆက္ထားမလား .. တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သိခ်င္မိသည္ ..

ကၽြန္မေသသြားသည္ကုိ ဒုတိယသိမည့္လူအုပ္စုကေတာ့ ကၽြန္မ၏ေဆြမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ပါသည္ .. ကၽြန္မတုိ႔က ေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအဝုိင္းႀကီးသည္ .. ေဆြမ်ဳိးေတြမ်ားျပားသေလာက္ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးမႈလည္း ရွိပါသည္ .. ဦးေလး အေဒၚေတြ အစ္ကို အစ္မေတြမ်ားစြာျဖင့္ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ .. သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔လုိ လူႀကီးသူမမ်ားကိုကန္ေတာ့ၾကသည့္ေန႔မ်ဳိးတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ေဆြမ်ဳိးအားလံုးက အဖြားအိမ္တြင္လူစုကာ ဟင္းေတြထမင္းေတြခ်က္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ စုေပါင္းကန္ေတာ့ေလ့ရွိသည္ .. ကၽြန္မကမရွိေတာ့ေပမဲ့ ထုိကဲ့သုိ႔ေန႔မ်ဳိးကေတာ့ ရွိဦးမည္သာျဖစ္သည္ .. ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ လူေတြရုန္းရုန္းရုန္းရုန္းႏွင့္ အမ်ဳိးတစ္ေယာက္မရွိသည္ကုိ သတိျပဳမိမွာလား .. ကၽြန္မထင္တာကေတာ့ သူတုိ႔ေတြသတိျပဳမိသည့္တုိင္ သတိရေနသည္ကုိ ဟန္ေဆာင္ေနမည္ဟုထင္ပါသည္ .. ရင္ထဲမွာေတာ့ ငိုခ်င္စိတ္ေတြေပါက္ေနမလား .. လူတုိင္းေတာ့ငိုမည္မဟုတ္ပါ .. ကၽြန္မႏွင့္အေနနီးကပ္ေသာ အေဒၚတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အစ္ကိုအစ္မအခ်ဳိ႕သာငုိခ်င္ငုိလိမ့္မည္ .. ေသခ်ာတယ္ဟုေတာ့ မေျပာလုိပါ ..

တကယ္လုိ႔မ်ား ရုတ္တရက္ကၽြန္မေသသြားရင္ အင္မတန္ဝမ္းနည္းၾကမွာ ကၽြန္မ၏သူငယ္ခ်င္းရွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္ .. ေက်ာင္းဖြင့္သည့္ေန႔တုိင္း ကၽြန္မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ၿပီးအားလံုးစံုမွ ေက်ာင္းထဲသုိ႔ဝင္ေလ့ရွိပါသည္ .. ထုိသို႔ေစာင့္သည့္အခါတုိင္း ေက်ာင္းေပါက္ဝသုိ႔ ပထမဆံုးေရာက္ေလ့ရွိသူက ကၽြန္မျဖစ္သည္ .. ဒုတိယေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္မ၏အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမေလးျဖစ္သည္ .. ေက်ာင္းဖြင့္သည့္မနက္တုိင္း ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနမည့္ ကၽြန္မမရွိသည္ကုိျမင္ေသာအခါ သူငိုေနလိမ့္မည္ .. ေနာက္ေတာ့ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားေရာက္လာမည္ .. သူတုိ႔ေတြကလည္း အရင္ႏွစ္ေယာက္ေစာင့္ေနက်ေနရာတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေတြ႔ရေသာအခါ ရင္ထဲမွာအေတာ္ခံစားရပါလိမ့္မည္ .. ထုိ႔အျပင္ အရင္ျဖစ္ဖူးေသာအမွတ္တရမ်ားသည္ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္ေနာက္တစ္ခါျပန္ျဖစ္ေသာ္ သူတုိ႔ကၽြန္မကို သတိရေနလိမ့္မည္ ..

ကၽြန္မ၏ online မွအသိမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မေပ်ာက္ေနသည္ကုိသာသိလိမ့္မည္ .. ကၽြန္မႏွင့္အရမ္းခင္ေသာသူမ်ားကေတာ့ gtalk မွာ ဘယ္ေတာ့မ်ားစိမ္းလာမလဲလုိ႔ သတိထားေစာင့္ေနမည္ .. ဘယ္ေတာ့မွစိမ္းမလာေတာ့ေသာအခါ သူတုိ႔ကေတြးမည္ .. ငါ့ကုိ block လုပ္ထားလုိ႔လား .. ၾကာေတာ့လည္း ေမ့သြားမည္သာျဖစ္ပါသည္ .. ကၽြန္မ၏ဖုန္းနံပါတ္ကိုသိေသာသူမ်ားက ဖုန္းဆက္မည္ .. ထိုအခါမွ အိမ္ကမိသားစုမ်ား၏ေျပာျပခ်က္အရ ကၽြန္မေသသြားသည္ကိုသိမည္ .. သိသြားေသာအခါ ေသျခင္းတရား၏ထူးဆန္းပံုကုိ နည္းနည္းဆင္ျခင္မိမည္ .. ဒီေလာက္ပါပဲ .. ငိုေၾကြးမည္ေတာ့မဟုတ္ပါ ..

ေနာက္ထပ္ကၽြန္မ၏ေက်ာင္းက မခင္ေသာအသိမ်ား .. သိေသာ္လည္းမခင္ေသာလူမ်ား .. သူတုိ႔ေတြကေတာ့ တဆင့္စကားျဖင့္ ကၽြန္မဒီေလာကႀကီးထဲတြင္မရွိေတာ့ေၾကာင္းသိမည္ .. စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္(ယူဆရတာပဲ) .. ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေမ့သြားမည္ ..

တကယ္လုိ႔မ်ား ကၽြန္မေသသြားရင္ သူတုိ႔အားလံုးၾကာလာေတာ့ ေမ့သြားပါလိမ့္မည္ .. ..