ေမွာင္၍မည္းေသာည

ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ .. ညေမွာင္ေမွာင္ ႏွင္းစုိစုိထဲတြင္ လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း .. နံေဘးမွာ ယာဥ္ေတြ ကားေတြ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္းျဖတ္သြားေနၾကသည္ .. သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အလုပ္ သူတုိ႔ကိစၥႏွင့္မို႔လို႔လားမသိ .. ကၽြန္မလမ္းမလယ္ေခါင္မွာေလွ်ာက္ေနတာကို ဘာမွအျပစ္မတင္ၾက .. ဒါေပါ့ေလ ကၽြန္မဖာသာကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနတာပဲ .. သူတို႔ကိုဘာထိခိုက္ေနလို႔လဲ .. ကၽြန္မလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ကၽြန္မပဲ .. သူတုိ႔ဘာမွမနစ္နာသြားလုိ႔ေပါ့ .. ဒါ့ေၾကာင့္ဘာမွမေျပာတာေနမွာေပါ့ .. သူတုိ႔အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ဒုကၡေပးၾကည့္ပါလား .. ကၽြန္မကိုတစ္ခုခုေျပာမွာေပါ့ ..

ဟုတ္ပါသည္ .. ကၽြန္မအခုမွအမွန္ကိုသိလာသည္ .. ဘယ္သူမွဒုကၡမလုိခ်င္ၾကဘူး .. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ဒုကၡေပးတတ္တဲ့သူမ်ားလား .. သူမ်ားအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မလုပ္သလား .. မသိပါ .. တစ္ေယာက္ေယာက္ထိခိုက္ေအာင္ ကၽြန္မလုပ္သလား .. မမွတ္မိပါ .. ကုိက္ခဲနာက်င္ေနေသာ ဦးေႏွာက္တစ္လံုး .. ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ေနေသာ ႏွလံုးသား .. နိမ့္ဆင္းေနေသာစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ အတူလမ္းေလွ်ာက္လာေသာကၽြန္မသည္ အရႈံးသမားမ်ားလား .. ကၽြန္မမရႈံးခ်င္ဘူး .. ဟင့္အင္း ဘာမွမရႈံးခ်င္ပါဘူးကြယ္ .. ၿပိဳင္ပဲြမ်ားတြင္မရႈံးခ်င္သကဲ့သုိ႔ ကၽြန္မပုိင္ဆုိင္ေသာပစၥည္းမွန္သမွ်ကိုလည္း မဆံုးရႈံးခ်င္ပါ .. အႏုိင္မရပဲ ဆံုးရႈံးရတာ ဘာမွမေကာင္းပါ ..

သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မအကုန္ရႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္ .. ပစၥည္းဥစၥာ .. အလုပ္ .. ေငြ .. မာန .. ခ်စ္သူ .. သူငယ္ခ်င္း .. မိသားစု .. .. ကၽြန္မတြင္ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါ .. အခြံသက္သက္ႏွင့္လူသာျဖစ္ပါသည္ .. ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေပါ့ပါးေနသလုိပဲ .. ရွိသမွ်၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလည္း အခုေတာ့မရွိေတာ့ၿပီမုိ႔ ကၽြန္မလြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္ .. ဒါကဘာလဲ ရႈံးနိမ့္ျခင္းရဲ႕အရသာလား .. စိတ္၏ေပါ့ပါးျခင္း ကိုယ္၏ေပါ့ပါးျခင္းအျပည့္ႏွင့္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ .. ယခင္က တစ္ခါမွမေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာပံုစံျဖင့္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ ..

လ၏ မႈန္ဖ်ဖ်အလင္းေရာင္က ကၽြန္မေပၚသို႔ျဖာက်ေနခဲ့သည္ .. ထုိျမင္ကြင္းကုိ မ်က္လံုးထဲျမင္လာရင္း ၿပံဳးမိပါသည္ .. သိပ္ကိုလွေနမွာပဲ .. အရင္ဆုိေတြးမိမွာမဟုတ္ပါ .. လကို ဖ်တ္ကနဲေမာ့ၾကည့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သတိရမိသည္ .. ကၽြန္မသိပ္ကို ကဗ်ာဆန္ေနၿပီလား .. ေနပါေစေလ .. စိတ္ကိုအဆံုးထိလႊတ္ထားေပးလုိက္ေတာ့ပါမည္ .. ကၽြန္မေလွ်ာက္လာတာ ဘယ္ႏွနာရီေလာက္ရွိၿပီလဲ .. မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ .. ရွိပါေစ .. အခုကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္ေတြမလုိေတာ့ပါဘူး .. ၿမိဳ႕ျပအရိပ္ေအာက္မွ ထြက္ခြာလာေသာအခါ လ၏ မႈန္ဖ်ဖ်အလင္းလည္း မရွိေတာ့ပါ .. တိမ္မ်ားဖုံးအုပ္ကာ ေမွာင္မည္းလ်က္သာရွိေတာ့သည္ .. ကၽြန္မမေၾကာက္တတ္ေတာ့ပါ .. ယခင္ဆုိကၽြန္မက အေမွာင္ကုိ အလြန္ေၾကာက္ပါသည္ .. ယခုကၽြန္မမေၾကာက္ပါ .. ကၽြန္မရဲ၀င့္စြာျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနပါသည္ ..

တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ထုက နက္နဲသိပ္သည္းလာသည္ .. ည၏အလွဆုိသည္မွာလည္း မရွိပါ .. ေမွာင္မည္းအက်ည္းတန္လ်က္သာရွိပါသည္ .. ကၽြန္မခ်မ္းလာသည္ .. ကၽြန္မေတာတစ္ခုထဲကို ေရာက္လာၿပီ .. ရုပ္ရွင္မ်ားႏွင့္အိပ္မက္မ်ားတြင္သာ ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ ေတာနက္တစ္ခုလုိမ်ဳိးျဖစ္သည္ .. ေတာထဲေရာက္ေလ စိမ့္ကာေအးလာေလ .. ေအးခဲၿပီးေသသြားေတာ့မွာပဲ .. အုိ ဘာအေရးႀကီးလဲ အခုမေသလည္း ေနာက္ေသရမွာပဲမဟုတ္လား .. ေမွာင္မည္းေနေသာညတြင္ ကၽြန္မစမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ ..

ငွက္တစ္ေကာင္၏ေအာ္သံကို ကၽြန္မၾကားရသည္ .. မၾကားခ်င္ဘူး မၾကားခ်င္ဘူး .. ကၽြန္မကို ေလွာင္ေနေသာအသံမ်ားလား .. ငါမရႈံးေသးဘူး .. ငါမရႈံးခ်င္ဘူး .. ေတာအုပ္ထဲတြင္ ကၽြန္မလမ္းေပ်ာက္ေနၿပီ .. အစကတည္းက ဘယ္သြားမယ္မွန္းမသိပဲ ထြက္လာမိသည့္ခရီးမွာ လမ္းေပ်ာက္သည္ဆုိတာကေတာ့ ရီစရာေကာင္းေနသည္ .. သို႔ေသာ္ ကၽြန္မဒီေတာႀကီးထဲက ထြက္သြားခ်င္ေနၿပီ .. တစ္ေယာက္ေယာက္ကူညီပါဦး .. ေၾကာက္လန္႔စြာေအာ္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္မအသံမွအပ တျခားအသံမၾကားရ .. သစ္ရြက္ေလတုိးသံကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာကၽြန္မသည္ ယခုေတာ့ ထုိအသံကို ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့သည္ .. သြားမွျဖစ္မယ္ .. မေနခ်င္ဘူး .. ကၽြန္မၿမိဳ႕ျပကိုပဲ ႏွစ္သက္တယ္ .. ကၽြန္မနဲ႔ကိုက္ညီတာ ၿမိဳ႕ျပပဲ .. ဒီေတာအုပ္မဟုတ္ပါ .. ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ ကၽြန္မေလွ်ာက္သြားေနမိျပန္သည္ ..

လမ္းကိုရွာရင္း ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕မွ အရိပ္တစ္ခုျဖတ္ေျပးသြားတာ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရသည္ .. လူရိပ္ႏွင့္တူသလုိပဲ .. လူပဲ ေသခ်ာပါတယ္ .. ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ကၽြန္မသူ႔ေနာက္လုိက္သည္ .. သူသြားတာျမန္လြန္းလွသည္ .. ျမဴေတြကလည္း ဘာလို႔အဲေလာက္က်ေနရတာလဲ .. ကၽြန္မေကာင္းစြာမျမင္ရပါ .. အရာအားလံုးအုပ္ဆုိင္းေနသည္ .. ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ .. မသြားပါနဲ႔ ကၽြန္မကိုေခၚထုတ္သြားပါဦး .. ခလုတ္တိုက္လဲၿပိဳက်ရင္း ကၽြန္မသူ႔ကို ရွာသည္ .. မေတြ႔ရေတာ့ေသာအခါ ကၽြန္မအားငယ္စြာျဖင့္ ငိုမိျပန္သည္ .. ငိုရင္းႏွင့္ဆက္ရွာသည္ .. မေတြ႔ေတာ့ပါ .. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေတာနက္ထဲတြင္ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္ ..

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မေမာလာသည္ .. ပင္ပန္းလွၿပီ နားပါရေစဦး .. သစ္ပင္တစ္ပင္၏ပင္စည္ကိုမွီကာ ကၽြန္မအရုပ္ႀကိဳးျပတ္ထုိင္ခ်လုိက္သည္ .. တိမ္ထုေအာက္မွလကုိ ေငးၾကည့္ကာ ကၽြန္မမ်က္ေတာင္ေတြေမွးစင္းလာသည္ .. အိပ္ေတာ့မယ္ ေတာအုပ္မကလုိ႔ ငရဲပဲေရာက္ေနေန အခုအိပ္လုိက္ဖုိ႔ေတာ့လုိအပ္ေနၿပီ .. အိပ္ရာကႏုိးမွပဲ ဆက္သြားေတာ့မည္ .. သစ္ရြက္ေလတုိးသံ ငွက္ေအာ္သံ မလင္းေသာလေရာင္ႏွင့္ ေမွာင္၍မည္းေသာညတြင္ ကၽြန္မတျဖည္းျဖည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္ ..
..........