စေနေန႔ ေန႔လည္
ေန႔တစ္ဝက္ရံုးဆင္းေတာ့ သူနဲ႔ေတြ႔ဖုိ႔သြားေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးျဖစ္တယ္ (သူနဲ႔မေတြ႔လည္း စီးပါတယ္)။ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ၿငီးစီစီနဲ႔ ပ်င္းရိေနတယ္။ ကလိကလိျဖစ္တာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။
ဘယ္လုိရုိက္သလဲဆုိေတာ့ကာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေရာက္ တုိင္းတစ္ပါးသားပံုစံ ဟန္ေဆာင္မိတယ္။ စပယ္ယာဆီမွာ စတင္သရုပ္ေဆာင္လုိက္တယ္။
“ဘယ္ဆင္းမလဲ”
“ႏြယ္သာကီး ႏြယ္သာကီး.. how much? 100 Kyats? ”
စပယ္ယာ နည္းနည္းေၾကာင္သြားတယ္။ ကၽြန္မကထပ္ေမးလုိက္တယ္
“100 Kyats? ”
စပယ္ယာက ခုမွသိသြားၿပီး လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပတယ္။
“oh 200 Kyats.. ok”
ပုိက္ဆံ ၂၀၀ ေပးလုိက္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ေနလုိက္တယ္။ စပယ္ယာနဲ႔တကြ အနီးအနားကလူေတြ ၿပံဳးသြားတယ္။ ယံုသြားၾကတယ္။ ၿပံဳးတာကေတာ့ ဘတ္စ္ကားလာတုိးစီးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေကာင္မေလးကုိ သေဘာက်လို႔ပဲလား ဘာလား။ (ခုမွျပန္ရီခ်င္တယ္ အဲ့တုန္းကေတာ့ မင္ေသေသနဲ႔ပဲ)
ကၽြန္မပုိက္ဆံေပးၿပီး ရပ္ေနတယ္။ ကားက အရမ္းႀကီးက်ပ္မေနပါဘူး။ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့လူ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚတယ္။
“come come.. a place, a place”
“ Thank you”
ကၽြန္မေနရာရသြားတယ္။ ဘတ္စ္ကားက ကုကၠိဳင္းမွတ္တုိင္ကုိေရာက္လာတယ္။ အဲ့ဒိမွတ္တုိင္မွာ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္တက္လာပါတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ေယာဂီဝတ္စံုနဲ႔။ ကံဆုိးစြာနဲ႔ပဲ အ့ဲဒိအဖြားႀကီးအတြက္ ေနရာမရွိပါဘူး။
ကၽြန္မကားေပၚကုိ တစ္ခ်က္ၿခံဳငံုၾကည့္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ကၽြန္မကုိေနရာျပတဲ့ အန္ကယ္ႀကီး။ သန္သန္မာမာႀကီးပါပဲ။ ညာဖက္ေဘးမွာက ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြ အဖဲြ႕ရွိတယ္။ စကားေတြကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ေျပာၾက ရီလုိက္ၾကလုပ္ေနတဲ့အဖဲြ႕ေပါ့။
ကုကၠိဳင္းမွတ္တုိင္မွာ တက္လာတဲ့အဖြားႀကီးက ကၽြန္မတုိ႔နားမွာ ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒိအဖြားႀကီးကုိ ဘယ္သူမ်ားေနရာေပးမလဲလုိ႔ ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ အသက္ႀကီးတ့ဲလူ၊ ကေလးနဲ႔လူ၊ အထုပ္အပုိးေတြပါတဲ့လူေတြ ကားေပၚတက္လာရင္ ကားေပၚကလူတခ်ဳိ႕က ေနရာေပးတတ္တာ၊ အထုပ္ကုိင္ေပးတတ္တာတုိ႔ အဲဒိဓေလ့ေလးတစ္ခုရွိတယ္မလား။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုထပ္ေျပာခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာလူေတြပဲ သိတတ္ေတာ့တယ္လို႔ ကၽြန္မေျပာရင္ အားလံုးယံုၾကမလား။
အဲဒိအဖြားႀကီးကုိ ကၽြန္မၾကည့္ေနတယ္။ ကားက Sedona Hotel ကုိ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာပါၿပီ။ အဖြားႀကီးေနရာမရေသးဘူး။ ဘယ္သူမွမေတြ႔တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေတာင္ေဆာင္ေနလုိက္ေသးတယ္လုိ႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ (ကုိယ့္ကုိကုိယ္ဟန္ေဆာင္တာေတာင္ ေမ့သြားေတာ့မလုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ မေမ့ဘူး :P)
အဖြားႀကီးကုိ လက္တုိ႔ေခၚလုိက္ၿပီး “come here and sit, come ”ဆုိၿပီး ေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အဖြားႀကီးက thank you ေတြဘာေတြလည္း ျပန္မေျပာတတ္ေတာ့ အမူအရာနဲ႔ပဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲၿပံဳးျပတယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းမဟုတ္ပဲ တစ္ႏုိင္ငံျခားေကာင္မေလးက သူ႔ကုိေနရာဖယ္ေပးတာ သူသိသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိအားလံုးဝုိင္းၾကည့္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မသိတယ္။ ရုတ္တရက္ႀကီး ကားကတိတ္သြားတာကိုး။ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြအုပ္စုလည္း စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကၽြန္မက ေနရာဖယ္ေပးလုိက္တာကုိ သူတုိ႔ရွက္သြားပံုပဲ။ လူမ်ဳိးျခားကဖယ္ေပးမွ ထုိင္ရတဲ့အဖြားႀကီးကုိ အခုမွေတြ႔သလုိလုိ လုပ္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္မ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ရုပ္ရွင္ရုိက္တဲ့သေဘာပဲ။ အခုေတာ့ အပ်င္းေျပ ေဒါသထြက္ျဖစ္သြားရတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေနနဲ႔သာ အဲဒိအဖြားႀကီးကို ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရင္ သူတုိ႔ဘယ္သူမွ သတိထားမိမွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုက ကၽြန္မဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လုပ္ထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ရွက္သြားၾကတာ။ သူ႔ေဘးမွာထုိင္ေနတုန္းကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ တစ္ခုခုပဲေျပာေတာ့မလုိ၊ မိတ္ပဲဆက္ေတာ့မလိုေတြလုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မကုိ ေနရာေပးတ့ဲအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ကၽြန္မဖက္ကုိ လွည့္ေတာင္မလာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္ေလးေကာင္မေလးေတြလည္း မရီႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဘာလဲ မလံုမလဲျဖစ္ၾကတဲ့သေဘာလား။
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သနားညွာတာ ရိုင္းပင္းတတ္ၾကတယ္တဲ့။
ကၽြန္မကဘာေျပာရမလဲေတာင္မသိဘူး။ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ပဲ ဆက္လက္သရုပ္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ႏြယ္သာကီေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္မေနရာမရေတာ့ပါဘူး။
ႏြယ္သာကီေရာက္ေတာ့ သူကလမ္းထိပ္ကို လာႀကိဳပါတယ္။ ေန႔လည္စာအျပင္မွာစားေတာ့ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္ သူ႔ကုိေျပာျပမိတယ္။
“မင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ေဆာ့” တဲ့။
ရီရမလား ငိုရမလားမသိဘူး။
